AUTYZM,ZESPÓŁ ASPERGERA TO NIE CHOROBA!!!!!!!!!!! TO ZABURZENIE !!!!! To ŚWIAT CZŁOWIEKA, KTÓRY PRAWDĘ CI POWIEM, ALE SŁUCHAJ NIE OCIEKAJ NIE OCENIAJ NIE OBRAŻAJ !!!!!OTWÓRZ SIĘ !!!!!! NIE BĄDŹ INNY !!!!!!
wtorek, 28 lutego 2017
Zabawa- proste i tanie pomysły
ZABAWA- POMYSŁY DO WYKORZYSTANIA
Nie trzeba kupować drogich edukacyjnych zabawek, żeby dobrze się bawić, na pewno każdy z was ma w domu proste i często skuteczne zabawki, a które kupić można za parę złotych o to niektóre z nich;
Balony- wypuść z rąk nadmuchany i niezawiązany balonik, który zacznie syczeć i latać po pokoju. Radość i oczekiwanie na ten moment będą większe, jeśli wcześniej powiesz ,,Do startu-gotowi- hop!''. Przed samym ,,hop'' zrób dodatkowo moment przerwy- być może dziecko samo postara się powiedzieć,, hop'' albo w inny sposób da do zrozumienia, że balon ma wystartować. Możesz też spróbować popukać dziecko nadmuchanym balonem albo ozdobić go rysunkiem lub naklejką.
Bańki mydlane- w sklepach jest mnóstwo przyrządów do puszczania baniek. Nie zapomnij o nawiązywaniu kontaktu wzrokowego, zanim wypuścisz kolejną bańkę. Jeśli dziecko samo chciało by spróbować, postaraj się znaleźć najprostszy w obsłudze przyrząd. Ale kiedy twoim celem jest przyciągnięcie uwagi malucha i zachęcenie do wspólnej zabawy, lepiej nie dawać mu do ręki przyrządu, bo często kończy się to samotnym pogrążeniem we własnym świecie. Puszczanie baniek rozwija mięśnie twarzy biorące udział w procesie mówienia. Jeśli dziecko ma trudności w samodzielnym dmuchaniu, kup mu na początek zestaw automatyczny. Uważaj aby sam pojemnik z płynem nie stał się większą atrakcją od baniek. Jeśli dziecko szczególnie go sobie upodoba, postaraj się go nie pokazywać, dając do ręki samą ,, lupę'' do puszczenia baniek.
UŁATWIAJ DZIECKU NAWIĄZYWANIE KONTAKTU WZROKOWEGO PRZYKLĘKNIJ, USIĄDŹ, ABY TWOJE OCZY ZNALAZŁY SIĘ NA JEGO POZIOMIE.
Pióra- niektóre dzieci autystyczne nie lubią dotyku miękkich piórek, inne lubią być nim łaskotane. Warto wypróbować duże kolorowe miotełki do kurzu. Nie podchodź z piórami od razu do dziecka- połaskocz najpierw misia brata czy siostrę albo siebie samego. Poczekaj, aż dziecko zauważy co robisz. Rób częste przerwy, aby wytworzyć moment wyczekiwania.
Od czasu do czasu rób to co twoje dziecko- jeżeli biega po pokoju, wydając dziwne dźwięki, rób dokładnie to samo!Zachowuj się tak, jakby wykonywana przez nie czynność cel i znaczenie.Co pewien czas zatrzymaj się i poczekaj na reakcję. Możesz wprowadzić własny element do jego zachowania i zachęcić je do naśladowania.
Kiedy dziecko trzyma w ręce zabawkę, zachowuj się tak, jakby ci ją pokazywano.Podnieś ją( nie wyjmując z rąk dziecka) i coś o niej powiedz.
Skrzynia ze skarbami- zbierz kolekcję wypróbowanych rzeczy np:
- bąk
- pióro
- pacynka
- przyrząd do puszczania baniek
- papierowa trąbka urodzinowa
- jojo
- taśmę samoprzylepną
- wirujący delfin
Skrzynie trzymaj poza zasięgiem wzroku dziecka, bo nie jest to zwykłe pudło na zabawki.
Pokaż dziecku dwa wybrane skarby z skrzyni i zachęć je, żeby pokazało, którym chce się bawić- jeśli to konieczne,sam ułóż mu rączkę w gest wskazania. W ciągu dnia powtarzaj wskazanie za każdym razem, kiedy chce coś wziąć- ułóż mu rączkę i palcem wskazującym dziecka dotknijcie danej rzeczy, a dopiero potem podaj mu ją. Wzmocnij ten gest ,,Pokaż...[ rzecz o którą prosi]''.
Bądź ostrożny z umieszczeniem w skrzyni rzeczy, na których punkcie twoje dziecko ma obsesję, bo mogą całkowicie przyćmić potrzebę kontaktu z tobą.
Nie trzeba kupować drogich edukacyjnych zabawek, żeby dobrze się bawić, na pewno każdy z was ma w domu proste i często skuteczne zabawki, a które kupić można za parę złotych o to niektóre z nich;
Balony- wypuść z rąk nadmuchany i niezawiązany balonik, który zacznie syczeć i latać po pokoju. Radość i oczekiwanie na ten moment będą większe, jeśli wcześniej powiesz ,,Do startu-gotowi- hop!''. Przed samym ,,hop'' zrób dodatkowo moment przerwy- być może dziecko samo postara się powiedzieć,, hop'' albo w inny sposób da do zrozumienia, że balon ma wystartować. Możesz też spróbować popukać dziecko nadmuchanym balonem albo ozdobić go rysunkiem lub naklejką.
Bańki mydlane- w sklepach jest mnóstwo przyrządów do puszczania baniek. Nie zapomnij o nawiązywaniu kontaktu wzrokowego, zanim wypuścisz kolejną bańkę. Jeśli dziecko samo chciało by spróbować, postaraj się znaleźć najprostszy w obsłudze przyrząd. Ale kiedy twoim celem jest przyciągnięcie uwagi malucha i zachęcenie do wspólnej zabawy, lepiej nie dawać mu do ręki przyrządu, bo często kończy się to samotnym pogrążeniem we własnym świecie. Puszczanie baniek rozwija mięśnie twarzy biorące udział w procesie mówienia. Jeśli dziecko ma trudności w samodzielnym dmuchaniu, kup mu na początek zestaw automatyczny. Uważaj aby sam pojemnik z płynem nie stał się większą atrakcją od baniek. Jeśli dziecko szczególnie go sobie upodoba, postaraj się go nie pokazywać, dając do ręki samą ,, lupę'' do puszczenia baniek.
UŁATWIAJ DZIECKU NAWIĄZYWANIE KONTAKTU WZROKOWEGO PRZYKLĘKNIJ, USIĄDŹ, ABY TWOJE OCZY ZNALAZŁY SIĘ NA JEGO POZIOMIE.
Pióra- niektóre dzieci autystyczne nie lubią dotyku miękkich piórek, inne lubią być nim łaskotane. Warto wypróbować duże kolorowe miotełki do kurzu. Nie podchodź z piórami od razu do dziecka- połaskocz najpierw misia brata czy siostrę albo siebie samego. Poczekaj, aż dziecko zauważy co robisz. Rób częste przerwy, aby wytworzyć moment wyczekiwania.
Od czasu do czasu rób to co twoje dziecko- jeżeli biega po pokoju, wydając dziwne dźwięki, rób dokładnie to samo!Zachowuj się tak, jakby wykonywana przez nie czynność cel i znaczenie.Co pewien czas zatrzymaj się i poczekaj na reakcję. Możesz wprowadzić własny element do jego zachowania i zachęcić je do naśladowania.
Kiedy dziecko trzyma w ręce zabawkę, zachowuj się tak, jakby ci ją pokazywano.Podnieś ją( nie wyjmując z rąk dziecka) i coś o niej powiedz.
Skrzynia ze skarbami- zbierz kolekcję wypróbowanych rzeczy np:
- bąk
- pióro
- pacynka
- przyrząd do puszczania baniek
- papierowa trąbka urodzinowa
- jojo
- taśmę samoprzylepną
- wirujący delfin
Skrzynie trzymaj poza zasięgiem wzroku dziecka, bo nie jest to zwykłe pudło na zabawki.
Pokaż dziecku dwa wybrane skarby z skrzyni i zachęć je, żeby pokazało, którym chce się bawić- jeśli to konieczne,sam ułóż mu rączkę w gest wskazania. W ciągu dnia powtarzaj wskazanie za każdym razem, kiedy chce coś wziąć- ułóż mu rączkę i palcem wskazującym dziecka dotknijcie danej rzeczy, a dopiero potem podaj mu ją. Wzmocnij ten gest ,,Pokaż...[ rzecz o którą prosi]''.
Bądź ostrożny z umieszczeniem w skrzyni rzeczy, na których punkcie twoje dziecko ma obsesję, bo mogą całkowicie przyćmić potrzebę kontaktu z tobą.
orzeczenie o niepełnosprawności- najważniejsze informacje
Orzeczenie o niepełnosprawności. Co powinien wiedzieć Rodzic.
-orzeczenie o niepełnosprawności – w przypadku osób,które nie ukończyły 16 roku życia.
-zespołowe – to znaczy, że skład orzekający jest złożony przynajmniej z dwóch specjalistów, przy czym przewodniczącym składu orzekającego jest lekarz, a drugim specjalistą może być na przykład psycholog, pedagog czy inny lekarz.
Kiedy
rozpoczynamy swoją „przygodę” z orzeczeniami, to rzeczywiście trudno się w tym odnaleźć! Problem bierze się z tego, że poruszamy
się w dwóch różnych systemach: opieki społecznej
i
edukacji. Dziś opiszę wam co będzie potrzebne do orzeczenia o niepełnosprawności, kto wydaje i gdzie się po nie udać.
Orzeczenie
o niepełnosprawności lub o stopniu niepełnosprawności
Te
dwa orzeczenia wydawane są przez powiatowe zespoły do spraw
orzekania o niepełnosprawności, które w mieście na prawach
powiatu są często nazywane miejskimi zespołami do spraw
orzekania
o niepełnosprawności. Działają one na podstawie ustawy
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
Powiatowe/miejskie
zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności
wydają:
-orzeczenie
o stopniu niepełnosprawności (lekkim, umiarkowanym
lub znacznym) – w odniesieniu do osób, które ukończyły
16 lat
-orzeczenie o niepełnosprawności – w przypadku osób,które nie ukończyły 16 roku życia.
Zgodnie
z ustawą osoby poniżej 16 lat są zaliczane do osób niepełnosprawnych
„jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub
psychiczną o przewidywanym
okresie trwania powyżej 12
miesięcy,
z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia
organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im
całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych
potrzeb
życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie
w danym wieku”.
Orzeczenia
wydane przez powiatowe/miejskie zespoły do spraw
orzekania
o niepełnosprawności stanowią podstawę do korzystania
przez dziecko z
niepełnosprawnością
i jego rodziców z ulgi
uprawnień, które ułatwiają dziecku codzienne funkcjonowanie i
mają przynajmniej częściowo zrekompensować rodzicom koszt
opieki nad nim.
Ważne!
Orzeczenie o niepełnosprawności lub o stopniu niepełnosprawności nie jest podstawą dla szkoły do dostosowania organizacji nauki dla dziecka z niepełnosprawnością. Jest nią wyłącznie orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego wydane przez zespół orzekający publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej!
Postępowanie
orzecznicze jest dwuinstancyjne i zespołowe:
- dwuinstancyjne – co oznacza, że w przypadku nieotrzymania orzeczenia lub otrzymania orzeczenia o niepełnosprawności lub stopniu niepełnosprawności o treści, która nam nie odpowiada, mamy prawo złożenia odwołania do wyższej instacji – a więc wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności (pouczenie o miejscu i terminie złożenia odwołania znajdziemy na pewno na wydanym orzeczeniu)
Wniosek
Uzyskanie orzeczenia o niepełnosprawności dla dziecka do ukończenia 16roku życia wymaga złożenia przez jego rodziców pisemnego wniosku do powiatowego/miejskiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności – właściwego dla miejsca
zameldowania (stałego pobytu).
Wniosek zawiera w szczególności:
dane dziecka i jego rodziców
adres zamieszkania dziecka i rodziców
numery dokumentów tożsamości oraz PESEL
określenie celu występowania o orzeczenie (np. uzyskanie zasiłku pielęgnacyjnego, korzystanie z ulg i uprawnień)
informacje dotyczące sytuacji społecznej dziecka (czyli na temat uczęszczania do szkoły lub przedszkola, korzystania z nauczania indywidualnego, świetlicy szkolnej itp.)
informacje rodziców o zakresie sprawowanej opieki i pielęgnacji (na temat samodzielności dziecka, rodzaju i częstotliwości zabiegów rehabilitacyjnych i leczniczych itp.)
oświadczenie rodziców o prawdziwości powyższych danych podanych we wniosku
Do wniosku o wydanie orzeczenia załącza się oryginał zaświadczenia lekarskiego, które zawiera opis stanu zdrowia dziecka. Zaświadczenie powinno być wystawione przez lekarza, pod którego opieką znajduje się dziecko, gdyż dołączona do wniosku dokumentacja medyczna, wskazująca, jak długo i w jaki sposób prowadzone jest leczenie, będzie niezwykle ważnym, niepodważalnym argumentem dla zespołu orzekającego.
Należy pamiętać, że zaświadczenie lekarskie powinno być wydane nie wcześniej niż na 30 dni przed dniem złożenia wniosku. Zatem musimy pamiętać, aby w ciągu miesiąca od daty wydania zaświadczenia lekarskiego złożyć wniosek!
Ważne!
Wnioski składa się na drukach zawierających wszystkie niezbędne informacje, które z reguły są dostępne na stronach internetowych powiatowych/miejskich zespołów do sprawo orzekania o niepełnosprawności.Również zaświadczenia lekarskie sporządza się na specjalnie przygotowanych do tego drukach.
Do wniosku należy dołączyć także kopie (poświadczone za zgodność z oryginałem) wszelkiej dokumentacji, która potwierdza niepełnosprawność dziecka, a więc może mieć wpływ na wydanie orzeczenia. Mogą to być na przykład:
-historia choroby prowadzona przez lekarza, pod którego opieką lekarską znajduje się dziecko,karty informacyjne z leczenia szpitalnego,opinie i wyniki konsultacji oraz badań specjalistycznych inne zaświadczenia lekarskie.
Jeśli przedłożona przez nas wraz z wnioskiem dokumentacja jest niewystarczająca do wydania orzeczenia o niepełnosprawności,wówczas zostaniemy powiadomieni pisemnie o konieczności jej uzupełnienia. Otrzymamy też termin, w którym musimy złożyć brakujące dokumenty i zostaniemy pouczeni, że brak uzupełnienia dokumentacji w wyznaczonym terminie spowoduje, że nasz wniosek nie będzie rozpatrzony.
Ważne!
W posiedzeniu zespołu orzekającego obowiązkowo uczestniczą rodzic (przedstawiciel ustawowy) oraz dziecko. Niestawienie się na posiedzeniu w terminie powoduje, że nasz wniosek nie będzie rozpatrzony!
poniedziałek, 27 lutego 2017
zabawa- jak nawiązać kontakt z dzieckiem
ZABAWA-ROZWIJANIE
UMIEJĘTNOŚCI
Dzieci autystyczne w przeciwieństwie do dzieci nieautystycznych dążą do unikania jakiegokolwiek doświadczenia dzielenia przestrzeni,(przestrzeń dzielimy z kimś wtedy kiedy równocześnie skupiamy uwagę na tym samym, doświadczając podobnych odczuć i będąc świadomym siebie na wzajem)do uciekania o niepokoju i niewygody, jaki budzi w nich kontakt fizyczny i wzrokowy z drugą osobą .W konsekwencji unikają także poznawania korzyści płynących z komunikacji i odkrywania jej znaczeń.
Próbując zachęcać swoje dziecko do chwilowego skupienia na tobie uwagi, możesz stopniowo przełamać jego początkową niechęć i pokazać mu, że kontakt z drugą osobą może być czymś dobrym. Umiejętność porozumiewania się(w jakikolwiek sposób) pozwoli mu wyrażać swoje potrzeby i emocje, a także rozumieć otaczających go ludzi i świat,co na dłuższą metę załagodzi jego strach. Musisz być jednak świadomy,że obawa ta może pojawić się u dziecka przy każdej podejmowanej przez ciebie próbie nawiązywania kontaktu.
Traktuj dziecko łagodnie i unikaj konfrontacji, a zwracając się do niego bezpośrednio, ogranicz się do kontaktów krótkich i bezpiecznych.
Próba nawiązania kontaktu z dzieckiem- można już nazwać wspólną zabawą, dziecko musi przede wszystkim zrozumieć,że bez względu na to, jak niezręcznie można się początkowo poczuć,dzieląc z tobą przestrzeń choćby na kilka sekund, czerpana z tego radość jest cenniejsza niż pragnienie zamknięcia się w swoim świecie.
W jaki sposób wytworzyć w dziecku chęć do nawiązywania kontaktów?
Zaobserwuj, kiedy twoje dziecko wykazuje największą otwartość
- kiedy jest łaskotane
- kiedy mu śpiewasz
- kiedy z nim baraszkujesz
- kiedy je coś co bardzo lubisz
- kiedy rozpryskuje wodę w kałużach
- w kąpieli
- kiedy spokojnie leży w łóżku
Na pewno jest wiele takich sytuacji w waszym życiu jeśli ich tu nie znajdziesz spróbuj odnotować momenty,w których wydaje się chętne do kontaktu, jest odprężone i choć przez chwilę na ciebie patrzy.Mogą to być chwile, których wcześniej nie zauważyłeś np. w samochodzie podczas jazdy( usiądź razem z dzieckiem na tylnym siedzeniu i zaobserwuj, jak się zachowuje)albo kiedy je bujasz na huśtawce.
- zachęć dziecko,żeby cię dotknęło i zareaguj na to np. przesuń jego rączkę po swojej twarzy i naśladuj klakson lub pokaż język, kiedy dotknie nosa. Powtarzaj to samo za każdym razem, kiedy dotknie nosa, żeby uświadomić sobie, że ten konkretny gest powoduje u ciebie określoną reakcję. Być może spodoba mu się to na tyle, żę będzie chciało tę zabawę powtarzać
- w trakcje zabawy, którą dziecko naprawdę lubi, np. łaskotanie, zrób nagle długą przerwę i poczekaj aż dziecko samo wykona gest zachęcający do dalszej zabawy, np. spojrzy na ciebie lub pociągnie twoją rękę w swoją stronę.Popatrz na nie i zapytaj ,, chcesz jeszcze- tak?''. A później znów zaczniecie się bawić.
- zabawa w chowanego- zasłoń twarz poduszką albo dużym pudłem. Rób długie przerwy w zabawie, aby wytworzyć moment wyczekiwania. Następnie pozwól dziecku na danie ci sygnału, że chce się dalej bawić.
- śmieszne miny- zakryj twarz dłońmi, a odsłaniając ją zmień minę. Aby je dodatkowo zaintrygować, możesz włożyć kapelusz lub pomalować nos czerwoną szminką. Zanim zmienisz znów wyraz twarzy zachęć dziecko do krótkiego kontaktu wzrokowego.
- taniec- kołysz się z dzieckiem w rytm muzyki,a następnie zatrzymaj się i poczekaj na sygnał zachęty z jego strony
- dotknij ustami dłoni lub brzuszka dziecka i chuchaj ciepłym powietrzem na skórę -przed powtórzeniem poczekaj na kontakt wzrokowy.
Ważne, aby to dziecko decydowało, jak długo chce cię dopuszczać do siebie.
Kiedy już zaobserwujesz jak zachowuje się twoje dziecko, kiedy chce nawiązać kontakt, szukaj nowych pomysłów.
http://mililandia.pl/
UMIEJĘTNOŚCI
Dzieci autystyczne w przeciwieństwie do dzieci nieautystycznych dążą do unikania jakiegokolwiek doświadczenia dzielenia przestrzeni,(przestrzeń dzielimy z kimś wtedy kiedy równocześnie skupiamy uwagę na tym samym, doświadczając podobnych odczuć i będąc świadomym siebie na wzajem)do uciekania o niepokoju i niewygody, jaki budzi w nich kontakt fizyczny i wzrokowy z drugą osobą .W konsekwencji unikają także poznawania korzyści płynących z komunikacji i odkrywania jej znaczeń.
Próbując zachęcać swoje dziecko do chwilowego skupienia na tobie uwagi, możesz stopniowo przełamać jego początkową niechęć i pokazać mu, że kontakt z drugą osobą może być czymś dobrym. Umiejętność porozumiewania się(w jakikolwiek sposób) pozwoli mu wyrażać swoje potrzeby i emocje, a także rozumieć otaczających go ludzi i świat,co na dłuższą metę załagodzi jego strach. Musisz być jednak świadomy,że obawa ta może pojawić się u dziecka przy każdej podejmowanej przez ciebie próbie nawiązywania kontaktu.
Traktuj dziecko łagodnie i unikaj konfrontacji, a zwracając się do niego bezpośrednio, ogranicz się do kontaktów krótkich i bezpiecznych.
Próba nawiązania kontaktu z dzieckiem- można już nazwać wspólną zabawą, dziecko musi przede wszystkim zrozumieć,że bez względu na to, jak niezręcznie można się początkowo poczuć,dzieląc z tobą przestrzeń choćby na kilka sekund, czerpana z tego radość jest cenniejsza niż pragnienie zamknięcia się w swoim świecie.
W jaki sposób wytworzyć w dziecku chęć do nawiązywania kontaktów?
Zaobserwuj, kiedy twoje dziecko wykazuje największą otwartość
- kiedy jest łaskotane
- kiedy mu śpiewasz
- kiedy z nim baraszkujesz
- kiedy je coś co bardzo lubisz
- kiedy rozpryskuje wodę w kałużach
- w kąpieli
- kiedy spokojnie leży w łóżku
Na pewno jest wiele takich sytuacji w waszym życiu jeśli ich tu nie znajdziesz spróbuj odnotować momenty,w których wydaje się chętne do kontaktu, jest odprężone i choć przez chwilę na ciebie patrzy.Mogą to być chwile, których wcześniej nie zauważyłeś np. w samochodzie podczas jazdy( usiądź razem z dzieckiem na tylnym siedzeniu i zaobserwuj, jak się zachowuje)albo kiedy je bujasz na huśtawce.
- zachęć dziecko,żeby cię dotknęło i zareaguj na to np. przesuń jego rączkę po swojej twarzy i naśladuj klakson lub pokaż język, kiedy dotknie nosa. Powtarzaj to samo za każdym razem, kiedy dotknie nosa, żeby uświadomić sobie, że ten konkretny gest powoduje u ciebie określoną reakcję. Być może spodoba mu się to na tyle, żę będzie chciało tę zabawę powtarzać
- w trakcje zabawy, którą dziecko naprawdę lubi, np. łaskotanie, zrób nagle długą przerwę i poczekaj aż dziecko samo wykona gest zachęcający do dalszej zabawy, np. spojrzy na ciebie lub pociągnie twoją rękę w swoją stronę.Popatrz na nie i zapytaj ,, chcesz jeszcze- tak?''. A później znów zaczniecie się bawić.
- zabawa w chowanego- zasłoń twarz poduszką albo dużym pudłem. Rób długie przerwy w zabawie, aby wytworzyć moment wyczekiwania. Następnie pozwól dziecku na danie ci sygnału, że chce się dalej bawić.
- śmieszne miny- zakryj twarz dłońmi, a odsłaniając ją zmień minę. Aby je dodatkowo zaintrygować, możesz włożyć kapelusz lub pomalować nos czerwoną szminką. Zanim zmienisz znów wyraz twarzy zachęć dziecko do krótkiego kontaktu wzrokowego.
- taniec- kołysz się z dzieckiem w rytm muzyki,a następnie zatrzymaj się i poczekaj na sygnał zachęty z jego strony
- dotknij ustami dłoni lub brzuszka dziecka i chuchaj ciepłym powietrzem na skórę -przed powtórzeniem poczekaj na kontakt wzrokowy.
Ważne, aby to dziecko decydowało, jak długo chce cię dopuszczać do siebie.
Kiedy już zaobserwujesz jak zachowuje się twoje dziecko, kiedy chce nawiązać kontakt, szukaj nowych pomysłów.
http://mililandia.pl/
niedziela, 26 lutego 2017
wzkazówki dla współpracy nauczyciel-rodzic
DROGOCENNE WSKAZÓWKI WSPÓŁPRACY RODZIC- NAUCZYCIEL
Wiele rodziców narzeka na współprace z nauczycielem, zastanawia się co jest nie tak, że nie może się porozumieć. Rodzice czasami nie dają sobie nic powiedzieć , czym to może być spowodowane na pewno brakiem współpracy.
Pamiętajcie gdy będziecie działać RAZEM, dziecko tylko wtedy ma szansę otrzymać pomoc, jakiej potrzebuje.
Wskazówki do dobrej współpracy;
1. Warto umożliwić każdemu przedstawienie
swoich obserwacji
Każda z osób zaangażowanych w proces wspierania dziecka widzi je przez pryzmat własnych doświadczeń, własnego kontaktu z dzieckiem. Każda z tych osób ma szansę obserwować Twoje dziecko w pewnych okolicznościach. Ty jako rodzic widzisz, jak ono funkcjonuje w środowisku rodzinnym, jak radzi sobie w odrabianiu lekcji, jak rozmawia z rodzeństwem,co pochłania jego uwagę bez reszty kiedy ma wolny czas itd. Do tej wiedzy nie ma dostępu nauczyciel.Natomiast on z kolei widzi, jak twoje dziecko radzi sobie na lekcjach, jak funkcjonuje podczas przerw,obserwuje go podczas wycieczek szkolnych. Kiedy Ty jako rodzic, nauczyciel jesteście gotowi wzajemnie słuchać się z uwagą, wówczas wszyscy macie szansę na lepsze poznanie dziecka.
2. Warto wyrażać wzajemne oczekiwania
Warto sobie założyć, że to co nienazwane w sprawie Twojego dziecka, może być trudne do odgadnięcia przez inne osoby. Czyli jeśli nie powiesz, co według Ciebie jest ważne dobrego funkcjonowania dziecka, to nauczyciel może się tego nie domyślić.
3. Warto dostrzegać punkty wspólne i rozumieć
rozbieżne stanowiska
Jeśli uda Ci się, Rodzicu, zauważyć podobieństwa lub zbieżność stanowiska Twojego i nauczyciela- wówczas łatwiej wam będzie stworzyć wspólny front pomocy dziecku. Dla dziecka oznacza to o wiele lepszą sytuację niż, kiedy dom rodzinny i szkoła znajdują się ,, przeciwnych obozach'', co groziło by wejściem na wojenną ścieżkę. A, jak to na wojnie najwięcej straciłoby na tym Twoje dziecko. Nie oznacza to jednak, że zawsze i we wszystkim będziesz się zgadzał z nauczycielem. Jeśli wasze punkty widzenia są rozbieżne, warto problem postawić następująco:
Jak to zrobić, żebym ja (rodzic) otrzymał/ uzyskał to, na czym mi zależy... i równocześnie nauczyciel otrzymał/ uzyskał to, na czym jemu zależy...
4. Warto ustalać wspólne cele i dzielić się
zadaniami
Jeśli ustalimy wspólne cele, to wiemy, dokąd razem zmierzamy. Potrafimy dać sobie odpowiedź na pytanie, co konkretnie chcemy osiągnąć- jakiej zmiany w funkcjonowaniu dziecka się spodziewamy i co nam pokaże, że ta zmiana nastąpiła. Gdy z kolei już to wiemy, wówczas możemy zastanowić się, jak to osiągnąć, czyli wytyczyć zadania, które wynikają z celów. Takie wspólne zaplanowanie zadań daje nam jasność, kto za co odpowiada- co ma do zrobienia nauczyciel, co Ty, Rodzicu. Dzięki temu dziecko ma szansę uzyskać bardziej spójną i kompleksową pomoc, a dorośli zaangażowanie w proces pomagania- jasny podział odpowiedzialności i wzajemne wsparcie.
5. Warto doceniać osiągnięcia, a z błędów
wyciągać wnioski
Niekiedy trudno jest dostrzec spektakularne zmiany w funkcjonowaniu dziecka. Może to rodzić zniechęcenie u osób udzielających pomocy. Jednak kiedy Ty jako rodzic nauczysz się dostrzegać i mówić o małych postępach dziecka - zyskują na tym wszyscy. Po pierwsze,Ty sam- bo poczujesz ,że Twój trud nie idzie na marne. Po drugie, nauczyciel - bo poczuje się doceniony i w związku z tym gotowy do podejmowania dalszych działań. Nie oznacza to oczywiście,że nie warto dostrzegać trudności, potknięć i błędów. Nie tylko warto ich dostrzegać, ale również warto o nich mówić w sposób otwarty. Jest to bowiem dobra okazja do wspólnego z nauczycielem przeanalizowania, co można zrobić inaczej, lepiej, co można zmienić. Dzięki temu pomoc udzielana Twojemu dziecku nie będzie pozorowanym działaniem, lecz autentycznym wsparciem, dostosowanym zarówno do jego potrzeb i możliwości, jak i możliwości rodziców oraz szkoły.
RODZICU, NAUCZYCIELU POWODZENIA
NAJWAŻNIEJSZE JEST DOBRO DZIECKA
wczesne wspomaganie rozwoju-co powinieneś wiedzieć
WCZESNE WSPOMAGANIE ROZWOJU
DZIECKA
Pomoc ta organizowana jest dla małych dzieci(od urodzenia do momentu pójścia do szkoły ).
Wczesne wspomaganie rozwoju dzieci ma na celu pobudzenie psychoruchowego społecznego rozwoju dziecka od chwili wykrycia dysfunkcji do podjęcia nauki w szkole.
Wczesne wspomaganie może być organizowanie w przedszkolu, w szkole podstawowej, w specjalnym ośrodku szkolno-wychowawczym, w publicznej i nie publicznej poradni psychologiczno- pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, jeżeli mają one możliwość realizacji wskazań zawartych w opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, w szczególności dysponują środkami dydaktycznymi i sprzętem, niezbędnym do prowadzenia wczesnego wspomagania.
Jednak nie wszystkie wymienione wyżej placówki prowadzą wczesne wspomaganie rozwoju.
Pomoc ta oferowana jest przez zespół specjalistów, w skład którego wchodzą osoby posiadające przygotowanie do pracy z małymi dziećmi z zaburzonym rozwojem psychoruchowym; oligofrenopedagog, tyflopedagog, lub surdopedagog, psycholog, logopeda, inni specjaliści- w zależności od potrzeb dziecka i jego rodziny.
Zespół ten ustala kierunek pracy z dzieckiem oraz harmonogram podejmowanych działań w zakresie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka. Zajęcia w ramach wczesnego wspomagania rozwoju organizowane są w wymiarze od 4 do 8 godzin w miesiącu.
Ze względu na bardzo małą liczbę godzin( od jednej do dwóch godzin w tygodniu) w ramach Wczesnego Wspomagania Rozwoju przewidziana forma wsparcia może być jedynie uzupełnieniem podstawowych form terapii dla dzieci z autyzmem i innymi całościowymi zaburzeniami rozwoju.
Aby dziecko mogło skorzystać z tego rodzaju wsparcia, musi mieć wydaną opinie o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju.Opinie te wydają publiczne Poradnie Psychologiczno- Pedagogiczne.
Pomoc oferowana w ramach wczesnego wspomagania rozwoju jest bezpłatna.
Przede wszystkim postaraj się dotrzeć do publicznej Porani Psychologiczno-Pedagogicznej w twoim nieście lub powiecie. Tam można dowiedzieć się o placówkach oświatowych, w których jest prowadzone Wczesne Wspomaganie Rozwoju dziecka.
DZIECKA
Pomoc ta organizowana jest dla małych dzieci(od urodzenia do momentu pójścia do szkoły ).
Wczesne wspomaganie rozwoju dzieci ma na celu pobudzenie psychoruchowego społecznego rozwoju dziecka od chwili wykrycia dysfunkcji do podjęcia nauki w szkole.
Wczesne wspomaganie może być organizowanie w przedszkolu, w szkole podstawowej, w specjalnym ośrodku szkolno-wychowawczym, w publicznej i nie publicznej poradni psychologiczno- pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, jeżeli mają one możliwość realizacji wskazań zawartych w opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, w szczególności dysponują środkami dydaktycznymi i sprzętem, niezbędnym do prowadzenia wczesnego wspomagania.
Jednak nie wszystkie wymienione wyżej placówki prowadzą wczesne wspomaganie rozwoju.
Pomoc ta oferowana jest przez zespół specjalistów, w skład którego wchodzą osoby posiadające przygotowanie do pracy z małymi dziećmi z zaburzonym rozwojem psychoruchowym; oligofrenopedagog, tyflopedagog, lub surdopedagog, psycholog, logopeda, inni specjaliści- w zależności od potrzeb dziecka i jego rodziny.
Zespół ten ustala kierunek pracy z dzieckiem oraz harmonogram podejmowanych działań w zakresie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka. Zajęcia w ramach wczesnego wspomagania rozwoju organizowane są w wymiarze od 4 do 8 godzin w miesiącu.
Ze względu na bardzo małą liczbę godzin( od jednej do dwóch godzin w tygodniu) w ramach Wczesnego Wspomagania Rozwoju przewidziana forma wsparcia może być jedynie uzupełnieniem podstawowych form terapii dla dzieci z autyzmem i innymi całościowymi zaburzeniami rozwoju.
Aby dziecko mogło skorzystać z tego rodzaju wsparcia, musi mieć wydaną opinie o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju.Opinie te wydają publiczne Poradnie Psychologiczno- Pedagogiczne.
Pomoc oferowana w ramach wczesnego wspomagania rozwoju jest bezpłatna.
Przede wszystkim postaraj się dotrzeć do publicznej Porani Psychologiczno-Pedagogicznej w twoim nieście lub powiecie. Tam można dowiedzieć się o placówkach oświatowych, w których jest prowadzone Wczesne Wspomaganie Rozwoju dziecka.
sobota, 25 lutego 2017
współpraca rodzic-nauczyciel
DOBRA WSPÓŁPRACA
RODZIC - NAUCZYCIEL
Aby właściwie rozpoznać potrzeby dziecka oraz określić zakres pomocy, której ono potrzebuje, nauczyciel będzie podejmował szereg działań. Z pewnością zaczną się one od analizy dokumentacji( orzeczeń, opinii , dokumentacji medycznej-jeśli taka rodzic zdecyduje się przedstawić itp.). Dokumentacja zawiera tylko część to specjalistycznej wiedzy o dziecku. Natomiast Ty, Rodzicu, będziesz miał kluczową rolę w tym procesie ponieważ jesteś osobą, która zna swoje dziecko najlepiej. Masz wiele doświadczeń związanych z oddziaływaniami podejmowanymi wobec Twojego dziecka. Tymi,które podejmowałeś Ty sam. Wiesz najlepiej, jak dziecko nawiązuje kontakt z dorosłymi i rówieśnikami. Na co dzień widzisz, jak sobie radzi w sytuacjach trudnych, jak znosi porażki, jak przeżywa sukcesy. Znasz jego zainteresowania i orientujesz się w tym, czego nie lubi. Oczywiście nauczyciel będzie również sam obserwować Twoje dziecko i będzie się dzielić z Tobą zebranymi informacjami. Będzie również przyglądać się pracom wykonanym przez ucznia w szkole, będzie zasięgać opinii szkolnych specjalistów. Taka wymiana obserwacji pomoże w stworzeniu całościowego obrazu funkcjonowania dziecka. Dzięki temu planowanie pomocy będzie łatwiejsze, a stworzona oferta wsparcia-adekwatna do potrzeb i możliwości dziecka.
W przypadku dzieci z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego udział w rozpoznawaniu potrzeb dziecka będą mieli różni specjaliści. W przypadku pozostałych dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi udział specjalistów nie jest obligatoryjny- rozpoznanie może opierać się wyłącznie na informacjach od rodziców, pracowników szkoły oraz analizie dokumentów i prac dziecka. Jeśli jednak obecność specjalisty jest zasadna, należy go zaprosić na spotkanie z nauczycielem.
NA CO WARTO ZWRÓCIĆ UWAGĘ, OBSERWUJĄC WŁASNE DZIECKO? JAKICH INFORMACJI MOGĄ OCZEKIWAĆ NAUCZYCIELE ?
Trudno odpowiedzieć jednoznacznie, jakich informacji będą oczekiwać nauczyciele. Będzie to zależało m.in. od tego, w jaki sposób oni postrzegają sytuacje dziecka. Niezależnie od tego warto, abyś Ty jako Rodzic przekazywał informacje, które uznasz za ważne. Można wskazać przykładowe obszary, których mogą dotyczyć pytania nauczycieli:
- warunki mieszkaniowe i bytowe rodziny(np.: Czy dziecko ma swoje biurko do odrabiania lekcji? Czy sytuacja finansowa rodziny pozwala na zapewnienie mu odpowiedniego żywienia, leczenia, wyposażenia w podręczniki i pomoce szkolne?);
- sytuacja rodzinna(np,: Czy rodzina jest pełna? Ile rodzeństwa ma dany uczeń? Czy występują jakieś trudności, problemy,typu choroba przewlekła, alkoholizm itp.?);
- strategie wychowawcze w domu rodzinnym( np.; W jaki sposób rodzice doceniają swoje dziecko? Czy rodzice są zgodni w kwestiach wychowawczych.);
- umiejętności uczenia się(np.; Czy umie uczyć się samodzielnie? Jakie treści są dla niego szczególnie ciekawe, łatwe do przyswajania? Co sprawia mu trudności przy odrabianiu lekcji? Jakie błędy najczęściej popełnia?).;
Jeśli nie zechcesz odpowiadać na niektóre pytania, też masz do tego prawo.
RODZICU, PAMIĘTAJ!!!
Mówiąc o zaobserwowanych przez siebie aspektach funkcjonowania Twojego dziecka:
- spróbuj opisać rzeczywistość najdokładniej jak potrafisz ;
- zwróć uwagę na to, by rozmowa odbywała się w warunkach zapewniających Ci poczucie bezpieczeństwa i dyskrecji;
- zadawaj pytania, jeśli nie rozumiesz czego oczekuje od ciebie nauczyciel;
- możesz sprawdzić, jak Twoi rozmówcy postrzegają funkcjonowanie Twojego dziecka na terenie szkoły- to pomoże budować dialog;
- pokazuj mocne strony Twojego dziecko i jego możliwości;
- dziel się z nauczycielami tym, jak w domu radzicie sobie z różnymi trudnościami w funkcjonowaniu dziecka( co się wam ,,sprawdza'' w warunkach domowych, a o czym już wiadomo, że jest nieskuteczne );
- mów o zainteresowaniach i uzdolnieniach swojego dziecka- myślcie wspólnie z nauczycielami jak je wykorzystać na terenie szkoły.
Pamiętaj, że masz prawo nie odpowiadać na zadawane Ci pytania, jeśli nie masz pewności, co do intencji rozmówcy lub sposobu wykorzystania przez niego informacji.
Warto, aby współpraca była;
P- pozytywna
R- regularna
O- obustronna
M- mobilna
Pozytywna- czyli zakładająca dobre intencje każdej ze stron. Wzajemne zaufanie, że każdy z nas chce pomóc dziecku i dbać o jego optymalny rozwój pomoże w nawiązywaniu współpracy.Pozytywna oznacza również, że nastawiamy się na określenie wspólnych celów i na ich realizację. Nawet jeśli coś w danym momencie nie wychodzi, to nie obwiniamy się wzajemnie ( To przez nauczycieli... To przez rodziców...), ale koncentrujemy się na poszukiwaniu sposobów rozwiązywania problemu. Pozytywna oznacza również to, że błędów i potknięć nie traktujemy jak porażek, lecz jak wyzwanie, a mówiąc o nich, korzystamy z konstruktywnych form komunikacji.
Regularna- czyli nieakcyjna. Jako rodzic masz prawo uczestniczyć w decydowaniu o sprawach ważnych dla Twojego dziecka. Rola rodzica to nie tylko udział w w uroczystościach, wycieczkach czy rodzinnych festynach. Ważne jest abyś, Rodzicu, utrzymywał stały kontakt ze szkołą, wyrażał otwarcie swoje stanowisko w kwestiach dotyczących dziecka, poszukiwał wspólnie z nauczycielami najbardziej optymalny sposób rozwiązywania trudności.
Obustronna- czyli polegająca na wzięciu odpowiedzialności -indywidualnej przez każdą ze stron (rodziców i szkołę)- za działania, których nie podejmujemy, jak również wspieranie się wzajemnie, partnerskie traktowanie, otwarte komunikowanie i zapewnienie dobrego przepływu informacji między wszystkimi osobami zaangażowanymi w proces pomagania dziecku.
Mobilna- czyli zakładająca zaangażowania w realizację założonych celów, podejmowanie zadań przez każdego nauczyciela na miarę rzeczywistych możliwości, branie na siebie realistycznych zobowiązań- czyli unikanie podejmowania się czegoś, czego nie będę wstanie wykonać. Oznacza to również, że ceduję odpowiedzialności i nie obarczam winą innych osób, umiejętnie ważę, na co mogę wpłynąć, a na co wpływu nie mam. Mobilność to także decyzja o elastyczne dostosowanie działań do potrzeb dziecka,a nie sztywne trzymanie się planów( czyli dopuszczenie i wprowadzenie zmian, kiedy okazuje się że dotychczasowe działania były nieskuteczne).
RODZIC - NAUCZYCIEL
Aby właściwie rozpoznać potrzeby dziecka oraz określić zakres pomocy, której ono potrzebuje, nauczyciel będzie podejmował szereg działań. Z pewnością zaczną się one od analizy dokumentacji( orzeczeń, opinii , dokumentacji medycznej-jeśli taka rodzic zdecyduje się przedstawić itp.). Dokumentacja zawiera tylko część to specjalistycznej wiedzy o dziecku. Natomiast Ty, Rodzicu, będziesz miał kluczową rolę w tym procesie ponieważ jesteś osobą, która zna swoje dziecko najlepiej. Masz wiele doświadczeń związanych z oddziaływaniami podejmowanymi wobec Twojego dziecka. Tymi,które podejmowałeś Ty sam. Wiesz najlepiej, jak dziecko nawiązuje kontakt z dorosłymi i rówieśnikami. Na co dzień widzisz, jak sobie radzi w sytuacjach trudnych, jak znosi porażki, jak przeżywa sukcesy. Znasz jego zainteresowania i orientujesz się w tym, czego nie lubi. Oczywiście nauczyciel będzie również sam obserwować Twoje dziecko i będzie się dzielić z Tobą zebranymi informacjami. Będzie również przyglądać się pracom wykonanym przez ucznia w szkole, będzie zasięgać opinii szkolnych specjalistów. Taka wymiana obserwacji pomoże w stworzeniu całościowego obrazu funkcjonowania dziecka. Dzięki temu planowanie pomocy będzie łatwiejsze, a stworzona oferta wsparcia-adekwatna do potrzeb i możliwości dziecka.
W przypadku dzieci z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego udział w rozpoznawaniu potrzeb dziecka będą mieli różni specjaliści. W przypadku pozostałych dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi udział specjalistów nie jest obligatoryjny- rozpoznanie może opierać się wyłącznie na informacjach od rodziców, pracowników szkoły oraz analizie dokumentów i prac dziecka. Jeśli jednak obecność specjalisty jest zasadna, należy go zaprosić na spotkanie z nauczycielem.
NA CO WARTO ZWRÓCIĆ UWAGĘ, OBSERWUJĄC WŁASNE DZIECKO? JAKICH INFORMACJI MOGĄ OCZEKIWAĆ NAUCZYCIELE ?
Trudno odpowiedzieć jednoznacznie, jakich informacji będą oczekiwać nauczyciele. Będzie to zależało m.in. od tego, w jaki sposób oni postrzegają sytuacje dziecka. Niezależnie od tego warto, abyś Ty jako Rodzic przekazywał informacje, które uznasz za ważne. Można wskazać przykładowe obszary, których mogą dotyczyć pytania nauczycieli:
- warunki mieszkaniowe i bytowe rodziny(np.: Czy dziecko ma swoje biurko do odrabiania lekcji? Czy sytuacja finansowa rodziny pozwala na zapewnienie mu odpowiedniego żywienia, leczenia, wyposażenia w podręczniki i pomoce szkolne?);
- sytuacja rodzinna(np,: Czy rodzina jest pełna? Ile rodzeństwa ma dany uczeń? Czy występują jakieś trudności, problemy,typu choroba przewlekła, alkoholizm itp.?);
- strategie wychowawcze w domu rodzinnym( np.; W jaki sposób rodzice doceniają swoje dziecko? Czy rodzice są zgodni w kwestiach wychowawczych.);
- umiejętności uczenia się(np.; Czy umie uczyć się samodzielnie? Jakie treści są dla niego szczególnie ciekawe, łatwe do przyswajania? Co sprawia mu trudności przy odrabianiu lekcji? Jakie błędy najczęściej popełnia?).;
Jeśli nie zechcesz odpowiadać na niektóre pytania, też masz do tego prawo.
RODZICU, PAMIĘTAJ!!!
Mówiąc o zaobserwowanych przez siebie aspektach funkcjonowania Twojego dziecka:
- spróbuj opisać rzeczywistość najdokładniej jak potrafisz ;
- zwróć uwagę na to, by rozmowa odbywała się w warunkach zapewniających Ci poczucie bezpieczeństwa i dyskrecji;
- zadawaj pytania, jeśli nie rozumiesz czego oczekuje od ciebie nauczyciel;
- możesz sprawdzić, jak Twoi rozmówcy postrzegają funkcjonowanie Twojego dziecka na terenie szkoły- to pomoże budować dialog;
- pokazuj mocne strony Twojego dziecko i jego możliwości;
- dziel się z nauczycielami tym, jak w domu radzicie sobie z różnymi trudnościami w funkcjonowaniu dziecka( co się wam ,,sprawdza'' w warunkach domowych, a o czym już wiadomo, że jest nieskuteczne );
- mów o zainteresowaniach i uzdolnieniach swojego dziecka- myślcie wspólnie z nauczycielami jak je wykorzystać na terenie szkoły.
Pamiętaj, że masz prawo nie odpowiadać na zadawane Ci pytania, jeśli nie masz pewności, co do intencji rozmówcy lub sposobu wykorzystania przez niego informacji.
Warto, aby współpraca była;
P- pozytywna
R- regularna
O- obustronna
M- mobilna
Pozytywna- czyli zakładająca dobre intencje każdej ze stron. Wzajemne zaufanie, że każdy z nas chce pomóc dziecku i dbać o jego optymalny rozwój pomoże w nawiązywaniu współpracy.Pozytywna oznacza również, że nastawiamy się na określenie wspólnych celów i na ich realizację. Nawet jeśli coś w danym momencie nie wychodzi, to nie obwiniamy się wzajemnie ( To przez nauczycieli... To przez rodziców...), ale koncentrujemy się na poszukiwaniu sposobów rozwiązywania problemu. Pozytywna oznacza również to, że błędów i potknięć nie traktujemy jak porażek, lecz jak wyzwanie, a mówiąc o nich, korzystamy z konstruktywnych form komunikacji.
Regularna- czyli nieakcyjna. Jako rodzic masz prawo uczestniczyć w decydowaniu o sprawach ważnych dla Twojego dziecka. Rola rodzica to nie tylko udział w w uroczystościach, wycieczkach czy rodzinnych festynach. Ważne jest abyś, Rodzicu, utrzymywał stały kontakt ze szkołą, wyrażał otwarcie swoje stanowisko w kwestiach dotyczących dziecka, poszukiwał wspólnie z nauczycielami najbardziej optymalny sposób rozwiązywania trudności.
Obustronna- czyli polegająca na wzięciu odpowiedzialności -indywidualnej przez każdą ze stron (rodziców i szkołę)- za działania, których nie podejmujemy, jak również wspieranie się wzajemnie, partnerskie traktowanie, otwarte komunikowanie i zapewnienie dobrego przepływu informacji między wszystkimi osobami zaangażowanymi w proces pomagania dziecku.
Mobilna- czyli zakładająca zaangażowania w realizację założonych celów, podejmowanie zadań przez każdego nauczyciela na miarę rzeczywistych możliwości, branie na siebie realistycznych zobowiązań- czyli unikanie podejmowania się czegoś, czego nie będę wstanie wykonać. Oznacza to również, że ceduję odpowiedzialności i nie obarczam winą innych osób, umiejętnie ważę, na co mogę wpłynąć, a na co wpływu nie mam. Mobilność to także decyzja o elastyczne dostosowanie działań do potrzeb dziecka,a nie sztywne trzymanie się planów( czyli dopuszczenie i wprowadzenie zmian, kiedy okazuje się że dotychczasowe działania były nieskuteczne).
czwartek, 23 lutego 2017
jestem mamą ale także kobietą
Kochane mamy !!!😀💛
Dzisiejszego posta kieruję tylko do was nie jako mama dziecka z autyzmem, ale jako kobieta.
Pamiętam jak zaczynała się moja droga z autyzmem. Wszystko zaczęło się od chwili kiedy Ania przestała mówić ,, mama, tata ,baba,dada choć''. Zaczęła żyć w swoim świecie, zastanawiałam się co jest z nią nie tak poszłam do lekarza rodzinnego, nic ,,zacznie mówić'', czekałam zaufałam, słuchałam ,, nie panikuj, zacznie'' i tak przez cały czas aż w końcu nie wytrzymałam; zwolniłam się z pracy, zaczęłam szukać co może być przyczyną, trafiłam do psychologa i tam usłyszałam ,,autyzm,,. Internet poszedł w ruch, zapisałam córkę do logopedy, psychiatry, neurologa, zrobiłam badania słuch itp.( nie chce pisać jaką krętą drogę przeszłam bo nie o to mi chodzi). Poświęciłam się w 100% dla córki, zapomniałam co to znaczy być kobietą. Przez 3 lata zapomniałam o sobie tylko Ania terapia, praca, wyjazdy do specjalistów, byłam jak zakodowana maszyna muszę, muszę. Nie raz płakałam w poduszkę zastanawiając się dlaczego ja, co będzie dalej, jak sobie poradzi w szkole i czy będzie mówiła. To było straszne, przerażające. Mój mąż mówił ,,przestań świrować nie rób z dziecka wariata''. ,,Ja z niej nie robię ja chce jej pomóc funkcjonować, bo jestem jej mamą a żyć wiecznie nie będę''. Do dziś do niektórych członków rodziny nie dociera że dziecko ma SPEKTRUM AUTYZMU, czym robią dziecku krzywdę a mnie dołują tekstami ,, ONA JEST ROZWYDRZONA TRZEBA ZROBIĆ Z NIĄ PORZĄDEK SKORO MATKA NIE MOŻE''.
Gdy Ania stała się na tyle samodzielna i nie wymagała tyle pracy, wtedy z ze mną coś się zaczęło dziać. Nie miałam chęci wstawać z łóżka, nie jadłam wszystkiego się bałam,zżerał mnie strach, jadąc w jakimkolwiek środkiem lokomocyjnym bałam się, że zaraz się rozwalimy a ja zginę córka zostanie sama w gardle miałam wielka kule której nie mogłam się pozbyć, ciągle płakałam, W pewnym momencie powiedziałam sobie ,,dość,, i poszłam na terapie ze sobą. Po czterech miesiącach pracy nad sobą ze świetnymi ludźmi uświadomiłam sobie, że nie tylko jestem MAMĄ dziecka z AUTYZMEM ale kobietą, która ma swoje potrzeby, pasje, hobby. Pytana ,, co się takiego stało, że tak krótkim czasie taka zmiana? '' odpowiedz brzmiała ,, MI BRAKOWAŁO LUDZI, I CZASU DLA SIEBIE A BYŁO MI TO BARDZO POTRZEBNE,,.
Kochane moje znajdźcie choć trochę czasu dla siebie. Zdaje sobie sprawę , że to nie łatwe i trudne ale wierzcie mi ,że możliwe;
- kiedy nasze pociechy są w przedszkolach czy w szkole to (chodź raz w tygodniu) zróbcie sobie wolne, nie sprzątajcie, nie gotujcie, zamówcie sobie pizze( jak jeden dzień dziecko nie będzie mieć diety nic się nie stanie ),zróbcie sobie kąpiel z bąbelkami, idźcie na zakupy kupcie coś tylko dla siebie, nie myście o chorobie, nic złego nie robicie jesteście cudownymi matkami wieże w was.
- jeśli wasi mężowie uważają, że wasze miejsce jest w domu przy dziecku to nie słuchajcie, oni w ten sposób próbują uciec od obowiązku bycia tatą. Nie próbujcie się z nimi kłócić, co się może skończyć awanturą po prostu ,, Słuchaj ja dziś muszę wyjść, zostajesz z dzieckiem''- nie słuchać co mówi powiedzieć jasno i wyraźnie. Zostawić ich samych ,dziecku nic się nie stanie, niech tatusiowie wiedzą jak to jest. POMYŚL O SOBIE
- na końcu powiem wam jak się załatwia się członków rodziny; ,,PAMIĘTAJCIE WSZYSTKICH LUDZI NIE ZMIENIMY, JEDYNIE CO MOŻEMY TO ZMIENIĆ DO NICH NASTAWIENIE''
Omijać ich szerokim łukiem, nie reagować na ich komentarze,zachowajcie się jak by ich nie było po prostu ,, z osobami od których osioł jest mądrzejszy się nie rozmawia, nie dyskutuje''. Potraktujcie jak byście to wy mieli Autyzm, zero reakcji, swój świat.
Początki są naprawdę trudne, trzeba się przełamać a zobaczycie jak to daje siły i mocy do życia. Jeśli wy jesteście zadowolone to i wasze dzieci także.UŚMIECH I DO DZIEŁA JA W WAS WIEŻE
,,NAJTRUDNIEJSZY PIERWSZY KROK''😀
Dzisiejszego posta kieruję tylko do was nie jako mama dziecka z autyzmem, ale jako kobieta.
Pamiętam jak zaczynała się moja droga z autyzmem. Wszystko zaczęło się od chwili kiedy Ania przestała mówić ,, mama, tata ,baba,dada choć''. Zaczęła żyć w swoim świecie, zastanawiałam się co jest z nią nie tak poszłam do lekarza rodzinnego, nic ,,zacznie mówić'', czekałam zaufałam, słuchałam ,, nie panikuj, zacznie'' i tak przez cały czas aż w końcu nie wytrzymałam; zwolniłam się z pracy, zaczęłam szukać co może być przyczyną, trafiłam do psychologa i tam usłyszałam ,,autyzm,,. Internet poszedł w ruch, zapisałam córkę do logopedy, psychiatry, neurologa, zrobiłam badania słuch itp.( nie chce pisać jaką krętą drogę przeszłam bo nie o to mi chodzi). Poświęciłam się w 100% dla córki, zapomniałam co to znaczy być kobietą. Przez 3 lata zapomniałam o sobie tylko Ania terapia, praca, wyjazdy do specjalistów, byłam jak zakodowana maszyna muszę, muszę. Nie raz płakałam w poduszkę zastanawiając się dlaczego ja, co będzie dalej, jak sobie poradzi w szkole i czy będzie mówiła. To było straszne, przerażające. Mój mąż mówił ,,przestań świrować nie rób z dziecka wariata''. ,,Ja z niej nie robię ja chce jej pomóc funkcjonować, bo jestem jej mamą a żyć wiecznie nie będę''. Do dziś do niektórych członków rodziny nie dociera że dziecko ma SPEKTRUM AUTYZMU, czym robią dziecku krzywdę a mnie dołują tekstami ,, ONA JEST ROZWYDRZONA TRZEBA ZROBIĆ Z NIĄ PORZĄDEK SKORO MATKA NIE MOŻE''.
Gdy Ania stała się na tyle samodzielna i nie wymagała tyle pracy, wtedy z ze mną coś się zaczęło dziać. Nie miałam chęci wstawać z łóżka, nie jadłam wszystkiego się bałam,zżerał mnie strach, jadąc w jakimkolwiek środkiem lokomocyjnym bałam się, że zaraz się rozwalimy a ja zginę córka zostanie sama w gardle miałam wielka kule której nie mogłam się pozbyć, ciągle płakałam, W pewnym momencie powiedziałam sobie ,,dość,, i poszłam na terapie ze sobą. Po czterech miesiącach pracy nad sobą ze świetnymi ludźmi uświadomiłam sobie, że nie tylko jestem MAMĄ dziecka z AUTYZMEM ale kobietą, która ma swoje potrzeby, pasje, hobby. Pytana ,, co się takiego stało, że tak krótkim czasie taka zmiana? '' odpowiedz brzmiała ,, MI BRAKOWAŁO LUDZI, I CZASU DLA SIEBIE A BYŁO MI TO BARDZO POTRZEBNE,,.
Kochane moje znajdźcie choć trochę czasu dla siebie. Zdaje sobie sprawę , że to nie łatwe i trudne ale wierzcie mi ,że możliwe;
- kiedy nasze pociechy są w przedszkolach czy w szkole to (chodź raz w tygodniu) zróbcie sobie wolne, nie sprzątajcie, nie gotujcie, zamówcie sobie pizze( jak jeden dzień dziecko nie będzie mieć diety nic się nie stanie ),zróbcie sobie kąpiel z bąbelkami, idźcie na zakupy kupcie coś tylko dla siebie, nie myście o chorobie, nic złego nie robicie jesteście cudownymi matkami wieże w was.
- jeśli wasi mężowie uważają, że wasze miejsce jest w domu przy dziecku to nie słuchajcie, oni w ten sposób próbują uciec od obowiązku bycia tatą. Nie próbujcie się z nimi kłócić, co się może skończyć awanturą po prostu ,, Słuchaj ja dziś muszę wyjść, zostajesz z dzieckiem''- nie słuchać co mówi powiedzieć jasno i wyraźnie. Zostawić ich samych ,dziecku nic się nie stanie, niech tatusiowie wiedzą jak to jest. POMYŚL O SOBIE
- na końcu powiem wam jak się załatwia się członków rodziny; ,,PAMIĘTAJCIE WSZYSTKICH LUDZI NIE ZMIENIMY, JEDYNIE CO MOŻEMY TO ZMIENIĆ DO NICH NASTAWIENIE''
Omijać ich szerokim łukiem, nie reagować na ich komentarze,zachowajcie się jak by ich nie było po prostu ,, z osobami od których osioł jest mądrzejszy się nie rozmawia, nie dyskutuje''. Potraktujcie jak byście to wy mieli Autyzm, zero reakcji, swój świat.
Początki są naprawdę trudne, trzeba się przełamać a zobaczycie jak to daje siły i mocy do życia. Jeśli wy jesteście zadowolone to i wasze dzieci także.UŚMIECH I DO DZIEŁA JA W WAS WIEŻE
środa, 22 lutego 2017
szczepionki-bez komentarza
SZCZEPIONKI BURZLIWY
TEMAT
I TU WAS ZASKOCZĘ. NIE BĘDZIE DZIŚ POSTU NA TEN TEMAT, WIEM SZCZEPIŁAM CÓRKĘ NA TZN. SZCZEPIONKI 5w1 ,CZASU NIE COFNĘ. PROSZĘ WAS WSZYSTKICH ABYŚCIE SWOIM ZNAJOMYM KTÓRYM URODZĄ SIĘ DZIECI LUB CO DOPIERO URODZIŁY SIĘ DZIECI ABY ROZWAŻNIE PODEJMOWALI DECYZJĘ CO DO SZCZEPIEŃ.
TEMAT SZCZEPIEŃ JEST BARDZO BURZLIWY WŚRÓD RODZICÓW, DZIECI Z AUTYZMEM . NIE CHCE KOMENTOWAĆ TEGO TEMATU.
DLA ZAINTERESOWANYCH JEŚLI KTOŚ NIE WIDZIAŁ TEGO WYWIADU TO POLECAM
https://www.youtube.com/watch?v=Ow-OBCMtqA4
TEMAT
I TU WAS ZASKOCZĘ. NIE BĘDZIE DZIŚ POSTU NA TEN TEMAT, WIEM SZCZEPIŁAM CÓRKĘ NA TZN. SZCZEPIONKI 5w1 ,CZASU NIE COFNĘ. PROSZĘ WAS WSZYSTKICH ABYŚCIE SWOIM ZNAJOMYM KTÓRYM URODZĄ SIĘ DZIECI LUB CO DOPIERO URODZIŁY SIĘ DZIECI ABY ROZWAŻNIE PODEJMOWALI DECYZJĘ CO DO SZCZEPIEŃ.
TEMAT SZCZEPIEŃ JEST BARDZO BURZLIWY WŚRÓD RODZICÓW, DZIECI Z AUTYZMEM . NIE CHCE KOMENTOWAĆ TEGO TEMATU.
DLA ZAINTERESOWANYCH JEŚLI KTOŚ NIE WIDZIAŁ TEGO WYWIADU TO POLECAM
https://www.youtube.com/watch?v=Ow-OBCMtqA4
nauczycielu masz dziecko z autyzmem przeczytaj
DROGI NAUCZYCIELU! ZA NIM POWIESZ RODZICOWI DZIECKA Z AUTYZMEM I ZESPOŁEM ASPERGERA: ,,PROSZĘ PANI PANI SYN JEST NIE GRZECZNY, SPACERUJE PO KLASIE W CZASIE LEKCJI I PRZESZKADZA INNYM UCZNIOM , PROSZĘ PANI PANI SYN BIJE DZIECI, PROSZĘ PANI PANI SYN NIE CHCE UCZESTNICZYĆ W ZAJĘCIACH'' ITP. ZANIM POWIESZ RODZICOWI KILKA TYCH NIEPRZEMYŚLANYCH, PRZYKRYCH SŁÓW TO ZASTANÓW SIĘ WCZEŚNIEJ DLACZEGO ON SIĘ TAK ZACHOWUJE. MAJĄC W KLASIE DZIECKO Z AUTYZMEM CZY ZESPOŁEM ASPERGERA POWINIENEŚ BYĆ ŚWIADOMY TYCH, ŻE ZACHOWAŃ, A NIE JESZCZE BARDZIEJ DOŁOWAĆ RODZICA, KTÓRY I TAK MA WYSTARCZAJĄCO ZMARTWIEŃ.
Nauczyciele i wychowawcy ze szkół integracyjnych i masowych, którzy dostają pod opiekę wysoko funkcjonujące dzieci i młodzież z autyzmem lub Zespołem Aspergera, często mają poczucie braku odpowiedniego przygotowania do pracy z tego typu uczniem. By mogli oni prawidłowo konstruować program nauczania oraz radzić sobie z opracowaniem odpowiednich programów wychowawczych, które pozwoliłyby dziecku z całościowym zaburzeniem rozwoju rozwinąć kompetencje społeczne i zaaklimatyzować się w grupie rówieśniczej, powinni szukać możliwości odbycia szkoleń dla nauczycieli organizowanych w wiodących placówkach specjalistycznych zajmujących się diagnozą i terapią autyzmu na terenie każdego województwa.
Zanim jednak traficie na takie szkolenie( co nie zawsze jest wykonane natychmiast, gdy zajdzie taka potrzeba ). musicie sobie uświadomić podstawowe problemy, z jakimi borykają się wasi podopieczni. Już samo uświadomienie sobie tychże problemów, zebrane w jedną logiczną całość, pozwoli mądremu nauczycielowi na wyciągnięcie wielu bardzo istotnych wniosków, które pomogą mu zmierzyć się z tematem. Poniżej wymieniam wszystko to, co wydaje mi się istotne dla nauczyciela, by miał on odpowiednie spojrzenie na swojego autystycznego ucznia.
CECHY DZIECI Z ZESPOŁEM ASPERGERA I WYSOKO FUNKCJONUJĄCYM AUTYZMEM, NA KTÓRE WARTO ZWRÓCIĆ UWAGĘ, BY LEPIEJ ROZUMIEĆ DZIECKO I JEGO PROBLEMY:
- nie rozumie, dlaczego inni kłamią
- mówi co myśli
- jest lojalny do bólu
- jeśli kłamie to nieudolnie
- łatwo nim manipulować
- można go namówić do zrobienia komuś krzywdy, jeśli sposób jej wyrządzenia nie jest oczywista, a jedynie wynika z podtekstu czy dalszych konsekwencji.
- ma wiecznie inny punkt widzenia
- stosuje własne metody
- myli fikcję z rzeczywistością
- miewa zdolności artystyczne, muzyczne
- wybiera sobie przedmioty/ dziedzinę
- chce wiedzieć wszystko, łatwo mu o tym rozmawiać
- to jego ,,strefa bezpieczeństwa''
- lubi powtarzalność
- lubi wiedzieć co go czeka
- wprowadzając własne rutyny porządkuje swoje życie
- ma trudności ze zmianą porządku stosowanej rutyny
- przerywa rozmowę w nieodpowiednim momencie
- nie zauważa sygnałów, że rozmówca ma dość
- nie dostosuje swojego sposobu zachowania do sytuacji osób, z którą ma kontakt
- może źle zinterpretować grzeczną rozmowę, jako oznakę prawdziwego zainteresowania czy przyjaźni
- prezentuje towarzyską ,, niezdarność'' pomimo chęci nawiązania przyjaźni
- nie rozumie sarkazmu
- nie interpretuje właściwie wyrazu twarzy
- nie rozumie niektórych zasad społecznych lub trudno mu się z nimi pogodzić
- ma skłonności do powtarzania czegoś bez przerwy
- jest świadomy swoich błędów, ale nie wie jak je naprawić
- szybko się męczy fizycznie/ umysłowo
- prezentuje nad miernie swoje emocje
- brak emocji( pozorny)
- gwałtowne zachowania
- impulsywne myśli i działania
- śmiech w sytuacji niezrozumiałej
- nieadekwatne emocje
- trudności w rozróżnieniu emocji
- błędna interpretacja wyrazu twarzy lub tonu
- brak umiejętności odpowiedniej reakcji na emocje innych
- brak tolerancji dla łamania zasad
- trudności w domyślaniu się, co ktoś inny może myśleć i jakie są motywy jego działania
- zakłada, że inni myślą tak samo i mają taką samą wiedzę na dany temat
- prezentuje brak świadomości rozumienia uczuć innej osoby
- ma trudności ze zrozumieniem czytanego tekstu, zwłaszcza gdy odnosi się on do ludzi
- cechuje go 100% wiara we własne relację
- chęć o takiej zabawy, która naśladuje rzeczywistość
- brak chęci do zabawy, na którą nie może mieć całkowitej kontroli
- wybiera zabawy bez elementów rywalizacji
- myśli dosłownie; gdy słyszy ,, JAK Z BATA STRZELIŁ''- pyta ,, GDZIE JEST BAT,,
- brak rozumienia podtekstów
- pamięta coś, co miało miejsce bardzo dawno
- potrafi wymienić ogromne ilości faktów
- może mieć problemy z pamięcią krótkotrwałą
- trudno mu przewidzieć skutki
- ma problemy z dokonywaniem wyboru
- trudno mu przewidzieć reakcje innych ludzi
- świat spostrzega jako czarno-biały
- boi się krytyki
- porażka go przygniata zwłaszcza publicznie
- prezentuje brak harmonijności ruchów obu stron ciała
- ma problemy z odróżnieniem przedmiotu od tła
- ma trudności w mówieniu i jednoczesnym patrzeniu na kogoś
- problem z odróżnieniem mowy od hałasu w tle
- trudności w interpretowaniu wyrazów, jako języka
DROGI NAUCZYCIELU,NAUCZYCIELKO !!!
SKORO TYLE JUŻ WIESZ NA TEMAT PROBLEMÓW DZIECI Z TYM ZABURZENIEM , SPRÓBUJ ZDIAGNOZOWAĆ, KTÓRE Z TYCH PROBLEMÓW DOTYCZĄ TWOJEGO PODOPIECZNEGO. POMYŚL CO MOŻESZ ZROBIĆ, ŻEBY DZIECKU POMÓC UPORAĆ SIĘ Z TYM, Z CZYM RADZI SOBIE NAJGORZEJ.
OPRACUJ WRAZ Z RODZICAMI PLAN DZIAŁANIA I PROCEDURY KONIECZNE DO WDRĄŻENIA W KLASIE, KTÓRYCH CELEM BĘDZIE POMOC DZIECKU MNIEJ SPRAWNEMU SPOŁECZNIE OD INNYCH DZIECI.
PAMIĘTAJ, ŻE SUKCESY ODNOSI SIĘ TYLKO WTEDY STWORZYCIE WRAZ Z DZIECKIEM , Z CAŁĄ KLASĄ JEDEN, SPÓJNY WSPÓŁPRACUJĄCY ,, TEAM''
JEŚLI UWAŻASZ, ŻE WIESZ ZBYT MAŁO , POSZUKAJ NA STRONACH INTERNETOWYCH RÓŻNYCH SZKOLEŃ. WEJŚĆ NA STRONĘ KRAJOWEGO TOWARZYSTWA AUTYZMU I SPRAWDŹ, CZY KTÓRYŚ Z ODDZIAŁÓW TERENOWYCH KTA BLIŻEJ TWOJEGO MIEJSCA ZAMIESZKANIA MOŻE ZAOFEROWAĆ CI NIEZBĘDNE SZKOLENIE.
Kończąc ten post chciałabym podziękować całemu gronu pedagogicznemu SZKOŁY PODSTAWOWE IMIENIA ADAMA MICKIEWICZA W JAKSICACH a szczególnie wychowawcą mojej córki PANI EWIE I PANI MAGDALENIE za wsparcie, opiekę, i serce jakie wkładają w rozwój mojej córki, za to ,że Ania z uśmiechniętą buźką idzie do szkoły mówiąc ,, MAMO LUBIE ZAJĘCIA Z PANIĄ EWĄ, INFORMATYKĘ, JĘZYK ANGIELSKI I TAŃCE,,. DZIĘKUJE
http://szkolajaksice.szkolnastrona.pl/
Nauczyciele i wychowawcy ze szkół integracyjnych i masowych, którzy dostają pod opiekę wysoko funkcjonujące dzieci i młodzież z autyzmem lub Zespołem Aspergera, często mają poczucie braku odpowiedniego przygotowania do pracy z tego typu uczniem. By mogli oni prawidłowo konstruować program nauczania oraz radzić sobie z opracowaniem odpowiednich programów wychowawczych, które pozwoliłyby dziecku z całościowym zaburzeniem rozwoju rozwinąć kompetencje społeczne i zaaklimatyzować się w grupie rówieśniczej, powinni szukać możliwości odbycia szkoleń dla nauczycieli organizowanych w wiodących placówkach specjalistycznych zajmujących się diagnozą i terapią autyzmu na terenie każdego województwa.
Zanim jednak traficie na takie szkolenie( co nie zawsze jest wykonane natychmiast, gdy zajdzie taka potrzeba ). musicie sobie uświadomić podstawowe problemy, z jakimi borykają się wasi podopieczni. Już samo uświadomienie sobie tychże problemów, zebrane w jedną logiczną całość, pozwoli mądremu nauczycielowi na wyciągnięcie wielu bardzo istotnych wniosków, które pomogą mu zmierzyć się z tematem. Poniżej wymieniam wszystko to, co wydaje mi się istotne dla nauczyciela, by miał on odpowiednie spojrzenie na swojego autystycznego ucznia.
CECHY DZIECI Z ZESPOŁEM ASPERGERA I WYSOKO FUNKCJONUJĄCYM AUTYZMEM, NA KTÓRE WARTO ZWRÓCIĆ UWAGĘ, BY LEPIEJ ROZUMIEĆ DZIECKO I JEGO PROBLEMY:
- nie rozumie, dlaczego inni kłamią
- mówi co myśli
- jest lojalny do bólu
- jeśli kłamie to nieudolnie
- łatwo nim manipulować
- można go namówić do zrobienia komuś krzywdy, jeśli sposób jej wyrządzenia nie jest oczywista, a jedynie wynika z podtekstu czy dalszych konsekwencji.
- ma wiecznie inny punkt widzenia
- stosuje własne metody
- myli fikcję z rzeczywistością
- miewa zdolności artystyczne, muzyczne
- wybiera sobie przedmioty/ dziedzinę
- chce wiedzieć wszystko, łatwo mu o tym rozmawiać
- to jego ,,strefa bezpieczeństwa''
- lubi powtarzalność
- lubi wiedzieć co go czeka
- wprowadzając własne rutyny porządkuje swoje życie
- ma trudności ze zmianą porządku stosowanej rutyny
- przerywa rozmowę w nieodpowiednim momencie
- nie zauważa sygnałów, że rozmówca ma dość
- nie dostosuje swojego sposobu zachowania do sytuacji osób, z którą ma kontakt
- może źle zinterpretować grzeczną rozmowę, jako oznakę prawdziwego zainteresowania czy przyjaźni
- prezentuje towarzyską ,, niezdarność'' pomimo chęci nawiązania przyjaźni
- nie rozumie sarkazmu
- nie interpretuje właściwie wyrazu twarzy
- nie rozumie niektórych zasad społecznych lub trudno mu się z nimi pogodzić
- ma skłonności do powtarzania czegoś bez przerwy
- jest świadomy swoich błędów, ale nie wie jak je naprawić
- szybko się męczy fizycznie/ umysłowo
- prezentuje nad miernie swoje emocje
- brak emocji( pozorny)
- gwałtowne zachowania
- impulsywne myśli i działania
- śmiech w sytuacji niezrozumiałej
- nieadekwatne emocje
- trudności w rozróżnieniu emocji
- błędna interpretacja wyrazu twarzy lub tonu
- brak umiejętności odpowiedniej reakcji na emocje innych
- brak tolerancji dla łamania zasad
- trudności w domyślaniu się, co ktoś inny może myśleć i jakie są motywy jego działania
- zakłada, że inni myślą tak samo i mają taką samą wiedzę na dany temat
- prezentuje brak świadomości rozumienia uczuć innej osoby
- ma trudności ze zrozumieniem czytanego tekstu, zwłaszcza gdy odnosi się on do ludzi
- cechuje go 100% wiara we własne relację
- chęć o takiej zabawy, która naśladuje rzeczywistość
- brak chęci do zabawy, na którą nie może mieć całkowitej kontroli
- wybiera zabawy bez elementów rywalizacji
- myśli dosłownie; gdy słyszy ,, JAK Z BATA STRZELIŁ''- pyta ,, GDZIE JEST BAT,,
- brak rozumienia podtekstów
- pamięta coś, co miało miejsce bardzo dawno
- potrafi wymienić ogromne ilości faktów
- może mieć problemy z pamięcią krótkotrwałą
- trudno mu przewidzieć skutki
- ma problemy z dokonywaniem wyboru
- trudno mu przewidzieć reakcje innych ludzi
- świat spostrzega jako czarno-biały
- boi się krytyki
- porażka go przygniata zwłaszcza publicznie
- prezentuje brak harmonijności ruchów obu stron ciała
- ma problemy z odróżnieniem przedmiotu od tła
- ma trudności w mówieniu i jednoczesnym patrzeniu na kogoś
- problem z odróżnieniem mowy od hałasu w tle
- trudności w interpretowaniu wyrazów, jako języka
DROGI NAUCZYCIELU,NAUCZYCIELKO !!!
SKORO TYLE JUŻ WIESZ NA TEMAT PROBLEMÓW DZIECI Z TYM ZABURZENIEM , SPRÓBUJ ZDIAGNOZOWAĆ, KTÓRE Z TYCH PROBLEMÓW DOTYCZĄ TWOJEGO PODOPIECZNEGO. POMYŚL CO MOŻESZ ZROBIĆ, ŻEBY DZIECKU POMÓC UPORAĆ SIĘ Z TYM, Z CZYM RADZI SOBIE NAJGORZEJ.
OPRACUJ WRAZ Z RODZICAMI PLAN DZIAŁANIA I PROCEDURY KONIECZNE DO WDRĄŻENIA W KLASIE, KTÓRYCH CELEM BĘDZIE POMOC DZIECKU MNIEJ SPRAWNEMU SPOŁECZNIE OD INNYCH DZIECI.
PAMIĘTAJ, ŻE SUKCESY ODNOSI SIĘ TYLKO WTEDY STWORZYCIE WRAZ Z DZIECKIEM , Z CAŁĄ KLASĄ JEDEN, SPÓJNY WSPÓŁPRACUJĄCY ,, TEAM''
JEŚLI UWAŻASZ, ŻE WIESZ ZBYT MAŁO , POSZUKAJ NA STRONACH INTERNETOWYCH RÓŻNYCH SZKOLEŃ. WEJŚĆ NA STRONĘ KRAJOWEGO TOWARZYSTWA AUTYZMU I SPRAWDŹ, CZY KTÓRYŚ Z ODDZIAŁÓW TERENOWYCH KTA BLIŻEJ TWOJEGO MIEJSCA ZAMIESZKANIA MOŻE ZAOFEROWAĆ CI NIEZBĘDNE SZKOLENIE.
Kończąc ten post chciałabym podziękować całemu gronu pedagogicznemu SZKOŁY PODSTAWOWE IMIENIA ADAMA MICKIEWICZA W JAKSICACH a szczególnie wychowawcą mojej córki PANI EWIE I PANI MAGDALENIE za wsparcie, opiekę, i serce jakie wkładają w rozwój mojej córki, za to ,że Ania z uśmiechniętą buźką idzie do szkoły mówiąc ,, MAMO LUBIE ZAJĘCIA Z PANIĄ EWĄ, INFORMATYKĘ, JĘZYK ANGIELSKI I TAŃCE,,. DZIĘKUJE
http://szkolajaksice.szkolnastrona.pl/
wtorek, 21 lutego 2017
rodzaje terapii
PLANOWANIE TERAPII DZIECI Z AUTYZMEM.
Pamiętam jaki miałam problem z wyborem z ćwiczeniami, wtedy nie miałam pojęcia co to: integracja sensoryczna, trening poznawczo-behawioralny, trening umiejętności społecznych, biofeedback. Dla niektórych może wydawać się to dziwne ,, co za matka nie wie co to jak ona pomogła dziecku? i jeszcze bloga pisze ''. A więc już mówię wszystkie przykłady książkowe i które wykorzystuje terapeuta przy pracy z dzieckiem ja robiłam w domu, wystarczył mi instynkt, moja kreatywność,wyobraźnia, mama,ciocia, siostry i Pani psycholog Agnieszka, która robiła wszystko aby Ania się rozwijała i aby miała kontakt z innymi, nie musiała mi wymieniać rodzaje terapii, gdyż to nie typ terapeuty, który chcę zaistnieć wiedzą przed rodzicami, ale prawdziwy psycholog o jakim marzy nie jeden rodzic( życzę wam takich wspaniałych ludzi).
Dla was, którym trudno podjąć decyzję trochę informacji o rodzajach zajęć terapeutycznych, które wykorzystywane są w edukacji i rehabilitacji dzieci z Autyzmem.
Planowanie optymalnego procesu terapeutycznego dla danego pacjenta uzależnione jest od;
- stopnia nasilenia i mnogości zaburzeń charakterystycznych dla autyzmu, utrudniających funkcjonowanie dziecka
- istnienia lub nie oraz stopnia nasilenia zaburzeń współwystępujących typu agresja, autoagresja, ADHD, silne
stymulacje i rytuały, wybuchy złości czy płaczu, dewastacja otoczenia
- możliwość nawiązania kontaktu z pacjentem ( werbalnego, pozawerbalnego)
- chęci nawiązania współpracy ze strony dziecka
- potencjału poznawczego dziecka
- możliwości logistycznych i organizacyjnych rodziny.
Im gorszy stan pacjenta podczas diagnozy, tym większa konieczność wdrążenia maksymalnie intensywnego programu terapeutycznego. Najbardziej zintensyfikowany program terapeutyczny możliwy jest do realizacji w oparciu o naukę i wychowanie w specjalnych placówkach edukacyjnych, uzupełniony o opiekę medyczną oraz terapię indywidualną i grupową w Poradni dla Osób z Całościowym Zanurzeniem Rozwoju. Dla dzieci z najmniej nasilonymi problemami lub rodzin mieszkających w dużej odległości od placówki specjalistycznej dobrą formą pomocy są konsultacje ambulatoryjne w placówce specjalistycznej. Ta opcja wymaga jednak największego nakładu pracy ze strony rodziców. Nie oznacza to,że rodzice dzieci, które mają bardziej intensywną formę terapii w placówce specjalistycznej niż opieka ambulatoryjna nie muszą ze swoim dzieckiem w domu robić nic. Nie musi, a nawet nie powinna to być ustrukturalizowana terapia, tylko pole do działania przy wspólnym z rodzicami wykonaniu wielu czynności dnia codziennego, wpólna zabawa czy inne aktywności ( sportowe ). Takie działanie powoduje, że dziecko ma dobrze zorganizowany czas wolny, utrwala nabyte umiejętności nie uciekając w rutynę czy nieużyteczne stymulacje i co istotne- buduje relacje społeczne ze swoją rodziną.
Wyróżnia się trzy nurty terapeutyczne;
Nurt behawioralny- zakłada ściśle określoną strukturę terapii, naukę konkretnego zachowania w poszczególnych sytuacjach, bezwzględne egzekwowania wykonywania poleceń i sowite nagradzanie preferowanego zachowania. Hasło główne w relacji terapeuta- dziecko brzmi ,,JA DECYDUJE, TY STARASZ SIĘ WYKONAĆ POLECENIE!IM CZĘŚCIEJ WYKONASZ PRAWIDŁOWO POLECENIE , TYM CZĘŚCIEJ CIĘ ZA TO WYNAGRODZĘ''
Nurt rozwojowo-stymulacyjny - główny nacisk kładzie się stymulacje poszczególnych obszarów rozwoju z zachowaniem odpowiedniej kolejności ćwiczonych funkcji i wykorzystywaniem tzn. kamieni, kroków milowych na drodze rozwoju dziecka. Sposób podejścia do pacjenta i prowadzenia z nim zajęć jest stanowczo swobodniejszy. Większą wagę przywiązuje się tu do aktywności preferowanej przez dziecko, terapeuta mniej narzuca dziecku własną wole, ale rzadziej i mniej ewidentnie nagradza. Ten sposób prowadzenia terapii jest bardziej naturalny , zbliżony do normalnego życia i kierowanej, ale swobodnej i dość jednak spontanicznej zabawy. W relacji następuje wymiana pomiędzy dzieckiem a terapeutą: ,, RAZ TY DYKTUJESZ WARUNKI WSPÓŁPRACY, RAZ JA''. KOMPROMIS.
Nurt relacji- jest sposobem oddziaływań całkowicie niedyrektywnych ze strony terapeuty. To terapeuta ub rodzic podąża za dzieckiem, a nie dziecko za terapeutą. Dziecko wprowadza terapeutę w swój świat, buduje w sobie poczucie bezpieczeństwa i przygotowuje się do wejścia w świat terapeuty poprzez silną relację społeczną. Potem role powinny się odwrócić. Tu hasłem jest hasło: ,, NAJPIERW TY RZĄDZISZ, POTEM JA ''
Z doświadczeń placówek specjalistycznych, które od wielu lat zajmują się terapią całościowych zaburzeń rozwoju i znają wszystkie trzy nurty wynika, że wybór koncepcji należy dostosować do nasilenia zaburzeń, temperamentu, osobowości i preferencji dziecka, temperamentu i osobowości terapeuty oraz możliwości organizacyjnych i finansowych systemu wsparcia. Dobry specjalista potrafi czerpać elementy z każdego z tych nurtów, żonglując nim w zależności od potrzeb chwili.
PONIŻEJ OPISY PROPOZYCJI TERAPEUTYCZNYCH
Psychoedukacja- zajęcia psychoedukacyjne to połączenie zdobyczy nauk społecznych: psychologi i pedagogiki. Zajęcia polegają na realizowaniu ćwiczeń terapeutyczno-edukacyjnych wg sfer rozwojowych: naśladowanie,percepcja( wzrokowa, słuchowa, dotykowa), motoryka mała i duża, koordynacja wzrokowo ruchowa, czynności poznawcze, komunikacja. Każda ze sfer rozwojowych obejmuje ćwiczenia, które pomagają osobą opanować poszczególne umiejętności. Przeznaczone są dla osób na różnym poziomie rozwojowym. Efektem tych zajęć jest wszechstronna stymulacja rozwoju dziecka w poszczególnych sferach, niwelowanie deficytów rozwojowych, wspierania rozwoju edukacyjnego dziecka.
Treningi poznawczo-behawioralne- zajęcia indywidualne, które mają na celu stymulację rozwoju poznawczego oraz modyfikację zachowania poprzez eliminację zachowań trudnych i wzmacnianie działań pozytywnie wpływających na współpracę dziecka z terapeutą. Często stosowana jest tu metoda behawioralna na bazie pozytywnych wspomnień, jedna z podstawowych metod edukacyjnych, stosowana głównie na początku terapii w celu wypracowania systemu kontaktu i nawiązania współpracy pomiędzy dzieckiem a terapeutą. Jest to doskonała metoda do ustrukturyzowania czynności dziecka, pokazania mu, co w danej chwili powinno zrobić, jak się zachować, jak zareagować prawidłowo w konkretnej sytuacji, pokazania mu, czego oczekuje od niego otoczenie. Bez wypracowania umiejętności współdziałania z terapeutą i wykonania na polecenie czynności celowych nie można wymagać od dziecka postępów edukacyjnych.
Komunikacja alternatywna- metoda polegająca na nauce rekompensowania braku mowy czynnej mową zastępczą w postaci symboli, znaków, bitów, obrazków.
- PIKTOGRAMY- to system komunikacji znakowo -obrazkowej przeznaczony dla osób niemówiących lub mających problemy z werbalnym komunikowaniem się. Zasada konstrukcji znaków jest czarne tło i biała figura.Dodatkowo każdy znak jest opisany w postaci wyrazu określającego treść znaku.
Logopedia właściwa- terapia mająca na celu wywołania mowy werbalnej, doskonalenie jej i rozwijanie, bogacenie słownictwa biernego i czynnego, likwidację wad artykulacyjnych. Konsultacje logopedyczne polegają na wyjaśnieniu istoty zaburzenia, jakie ma dziecko. Podczas konsultacji przekazywane są zalecenia, jak należy prowadzić terapię z dzieckiem w domu, a także materiały potrzebne do wykonania samodzielnych ćwiczeń w domu. Terapia logopedyczna dzieci niepełnosprawnych jest procesem długotrwałym, trudnym, wymagającym wielu ćwiczeń i powtórzeń. Terapia logopedyczna ma na celu przede wszystkim poprawę kompetencji komunikacyjnych( werbalnych i niewerbalnych) dzieci z autyzmem.
Logorytmika- zajęcia grupowe, które mają na celu rozwijanie umiejętności sprawnego wykonania ruchu, a co za tym idzie, wyrabianie szybkiej orientacji w czasie i przestrzeni, poprawę koncentracji uwagi, stymulowanie do sprawnego myślenia, a także kształcenie takich cech charakteru, jak zdyscyplinowanie, porządek, aktywność, poczucie, odpowiedzialność, umiejętność współdziałania w grupie, usprawnienie narządów mowy. Logorytmika jest to jedna z metod stosowana w treningu komunikacji, oparta na rytmie muzycznym i tekstach słownych zestrajanych przez muzykę i łączonych z ruchami całego ciała. Naturalny i swobodny ruch, będący obok muzyki podstawowym motywem ćwiczeń, umożliwia realizację zajęć rytmicznych ze wszystkimi dziećmi, niezależnie od ich poziomu intelektualnego czy ruchowego oraz zdolności muzycznych. Zajęcia muzyczno-ruchowe mają za zadanie przede wszystkim uwrażliwienie dzieci na zjawiska wspólne dla muzyki i mowy, tj. rytm, melodię, tempo, dynamikę i barwy dźwięku. Ćwiczenia logorytmiczne są ważnym elementem w kierowaniu ruchową, elastyczną i społeczną aktywnością dzieci, co oznacza, że wraz z rozwojem ruchowym postępuje u nich rozwój sfery poznawczej i emocjonalnej, a także wykształcają się różne formy kontaktów społecznych.
Grupowe Treningi Umiejętności Społecznych- cele ogólne zajęć to rozpoznanie problemów w zakresie umiejętności społecznych uczestników zajęć, pobudzenie motywacji uczestników do poszerzenia repertuaru właściwych zachowań społecznych, uświadamianie uczestnikom ich deficytów społecznych i aktywna praca nad nimi , zmiana zachowani na bardziej efektywne społecznie,przenoszenie uczonych umiejętności na sytuacje codzienne, które obejmuje nauka przestrzegania norm i zasad funkcjonowania w grupie. Trening ten jest priorytetowym treningiem dla osób z ZESPOŁEM ASPERGERA oraz WYSOKO FUNKCJONUJĄCYCH OSÓB Z AUTYZMEM. W trakcie zajęć pacjenci uczą się minimalizowania napięci, które pojawia się w różnorodnych sytuacjach społecznych, budowania pozytywnych relacji w grupie rówieśniczej oraz spędzenia czasu z kolegami.
Rodzinne treningi kompetencji społecznych- zajęcia, w których uczestniczą matki lub ojcowie wraz ze swoimi dziećmi.Pracują pod okiem moderatora, który wraz z rodzicami analizuje problemy w sferze komunikacji w danej rodzinie. Poprzez zestawy odpowiednio dobranych ćwiczeń eliminowane są kolejno dysfunkcje w sferze interakcji społecznych, sposobów porozumiewania się i współpracy pomiędzy poszczególnymi członkami danej rodziny.
Grupowe zajęcia uspołeczniające- przeznaczone są dla niżej funkcjonujących dzieci z autyzmem.Maja na celu: rozwijanie kompetencji społecznych, integrację z rówieśnikami, rozwijanie samoświadomości społecznej pacjenta.Dzięki prowadzonym zajęciom następuje utrwalenie własnego obrazu dziecka jako jednostki społecznej, świadomości i właściwie korzystające z uzyskanych kompetencji interpersonalnych.
Krąg sensoryczny- zajęcia grupowe mające na celu budzenie poczucie bezpieczeństwa, rytualizację jako przedsięwzięcie społeczne, poprawę i rozbudzenie umiejętności komunikacyjnych, usprawnienie wszystkich zmysłów; czucia, dotyku, węchu, smaku, wzroku, słuchu, tak by umożliwić dzieciom zintegrowane, wielozmysłowe poznanie świata. Podstawą tworzenia programu Krąg jest świat przyrody- żywiołów, barw, zapachów, smaków, wrażeń dotykowych i termicznych. Każdej porze porze roku są przyporządkowane są właściwe jej atrybuty.
Integracja sensoryczna- terapia, która ma na celu stymulacji współpracy pomiędzy poszczególnymi zmysłami pacjenta, likwidację zanurzeń prioproceptywnych, zaburzeń równowagi i poczucia ułożenia własnego ciała, leku przed wykonywaniem różnych czynności życiowych związanych z poruszeniem się w przestrzeni, ze zmianą płaszczyzn i poziomów.
SI wpływa na organizację dopływających do organizmu wrażeń, dzięki czemu są one wykorzystywane w celowym, zakończonym sukcesem działaniu. Terapia SI ma na celu wzmocnienie rozwojowych funkcji osób z autyzmem. Poprawiając integrację sensoryczną stymulujemy procesy nerwowe, leżące u podstaw tych umiejętności, a one pojawiają się w sposób naturalny jako konsekwencja poprawy funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego.
Terapia manualna na bazie materiałów płynnych i sypkich - zajęcia te mają na celu przełamania oporów autysty w badaniu świata zewnętrznego poprzez dotyk. Autyści mają w większości przypadków duża nadwrażliwość czuciową w obrębie dłoni, co jak łatwo się domyślić bardzo utrudnia im funkcjonowanie. Stosuje się więc u nich metodę polegającą na przyzwyczajeniu dłoni do kontaktu z materiałem o różnej strukturze, płynności, temperaturze czy fakturze.
Muzykoterapia indywidualna- zajęcia prowadzone w odpowiednich warunkach: cichy pokój, bez klimatyzacji, oraz innych urządzeń, które mogą wydawać rozpraszające dźwięki. Gdy występuje nadwrażliwość słuchowa, często podczas snu, odpoczynku lub relaksu włączamy muzykę. Ma ona właściwości tonizujące. Dzięki temu dziecko nie słyszy otaczającego go świata, tylko spokojną, maskującą muzykę. Do tych dzieci mówi się szeptem, aby nie sprawić im bólu, nie działać nieprzyjemnymi bodźcami. Głośne mówienie niekiedy wprowadza je w zakłopotanie, powoduje lęk. Ciche porozumiewanie się ułatwia nawiązanie kontaktu,wzbudza w dziecku zaufanie.
Terapia kreatywna- terapia sztuką, może przyczynić się do ekspansji, rozwoju, dojrzałości i stanowić siłę uzdrawiającą, gdzie jednostka ludzka kształtuje nowe jakościowo stosunki z otoczeniem. W wyniku tych procesów następuje rozwój osobowości jednostki i jego samorealizacji. Dlatego też zajęcia kreatywne mają szczególne znaczenie dla dzieci, które na stałe lub czasowo pozbawione są niezbędnych warunków do radosnego życia i pełnego, prawidłowego rozwoju.
Dogoterapia- jest jedną z metod wspomagających rehabilitację, wykorzystując psy w celu wieloprofilowego usprawnienia dzieci i dorosłych. Metodę dostosowuję się do indywidualnych możliwości i potrzeb dzieci, młodzieży lub dorosłych. Zajęcia z dogoterapii pomagają przełamać lęk przed zwierzętami i pogłębić kontakt z nimi poprzez podchodzenie do psa, głaskanie go i przytulanie się, ułatwiają też kształtowanie orientacji w schemacie własnego ciała, a także umożliwiają poznawanie budowy ciała zwierzęcia.
Equiterapia- to budowanie relacji poprzez kontakt z koniem. Pacjent poprzez zbliżenie do konia odbiera wiele bodźców; dotykowych, słuchowych, cieplnych i innych. Koń mobilizuje i nie nudzi- jest żywy i reaguje na otoczenie, wymaga od osoby niepełnosprawnej cały czas aktywności.
Hipoterapia-przejażdżki konne- to zajęcia, które mają na celu zmniejszenie zaburzeń równowagi i poprawę reakcji obronnych, zwiększenie możliwości lokomocyjnych i zapewnienie kontaktu ze zwierzęciem i przyrodą, stymulację rozwoju psychoruchowego dziecka, w tym; poprawkę koordynacji wzrokowo ruchowej, orientacji przestrzennej oraz rozeznanie w schemacie własnego ciała, zwiększenie możliwości koncentracji uwagi i utrzymania zorganizowanej aktywności, zwiększenie motywacji do wykonania ćwiczeń,rozwijanie samodzielności, zwiększenie poczucia własnej wartosci.
PAMIĘTAJMY O NAJWAŻNIEJSZYM IM LEPIEJ DOSTOSUJEMY ODDZIAŁYWANIA DO POTRZEB I MOŻLIWOŚCI DZIECKA W DANYM MOMENCIE, IM WIĘCEJ CZASU MU POŚWIĘCIMY, IM LEPIEJ ZORGANIZUJEMY MU ZAJĘCIA W KAŻDYM DNIU JEGO ŻYCIA , IM WIĘCEJ ZAOFERUJEMY ZDROWEJ MIŁOŚCI, AKCEPTACJI ALE NIESTETY I KONSEKWENCJI W EGZEKWOWANIU TEGO, CO DZIECKO POWINNO ROBIĆ, TYM LEPSZE REZULTATY OSIĄGNIEMY.
Pamiętam jaki miałam problem z wyborem z ćwiczeniami, wtedy nie miałam pojęcia co to: integracja sensoryczna, trening poznawczo-behawioralny, trening umiejętności społecznych, biofeedback. Dla niektórych może wydawać się to dziwne ,, co za matka nie wie co to jak ona pomogła dziecku? i jeszcze bloga pisze ''. A więc już mówię wszystkie przykłady książkowe i które wykorzystuje terapeuta przy pracy z dzieckiem ja robiłam w domu, wystarczył mi instynkt, moja kreatywność,wyobraźnia, mama,ciocia, siostry i Pani psycholog Agnieszka, która robiła wszystko aby Ania się rozwijała i aby miała kontakt z innymi, nie musiała mi wymieniać rodzaje terapii, gdyż to nie typ terapeuty, który chcę zaistnieć wiedzą przed rodzicami, ale prawdziwy psycholog o jakim marzy nie jeden rodzic( życzę wam takich wspaniałych ludzi).
Dla was, którym trudno podjąć decyzję trochę informacji o rodzajach zajęć terapeutycznych, które wykorzystywane są w edukacji i rehabilitacji dzieci z Autyzmem.
Planowanie optymalnego procesu terapeutycznego dla danego pacjenta uzależnione jest od;
- stopnia nasilenia i mnogości zaburzeń charakterystycznych dla autyzmu, utrudniających funkcjonowanie dziecka
- istnienia lub nie oraz stopnia nasilenia zaburzeń współwystępujących typu agresja, autoagresja, ADHD, silne
stymulacje i rytuały, wybuchy złości czy płaczu, dewastacja otoczenia
- możliwość nawiązania kontaktu z pacjentem ( werbalnego, pozawerbalnego)
- chęci nawiązania współpracy ze strony dziecka
- potencjału poznawczego dziecka
- możliwości logistycznych i organizacyjnych rodziny.
Im gorszy stan pacjenta podczas diagnozy, tym większa konieczność wdrążenia maksymalnie intensywnego programu terapeutycznego. Najbardziej zintensyfikowany program terapeutyczny możliwy jest do realizacji w oparciu o naukę i wychowanie w specjalnych placówkach edukacyjnych, uzupełniony o opiekę medyczną oraz terapię indywidualną i grupową w Poradni dla Osób z Całościowym Zanurzeniem Rozwoju. Dla dzieci z najmniej nasilonymi problemami lub rodzin mieszkających w dużej odległości od placówki specjalistycznej dobrą formą pomocy są konsultacje ambulatoryjne w placówce specjalistycznej. Ta opcja wymaga jednak największego nakładu pracy ze strony rodziców. Nie oznacza to,że rodzice dzieci, które mają bardziej intensywną formę terapii w placówce specjalistycznej niż opieka ambulatoryjna nie muszą ze swoim dzieckiem w domu robić nic. Nie musi, a nawet nie powinna to być ustrukturalizowana terapia, tylko pole do działania przy wspólnym z rodzicami wykonaniu wielu czynności dnia codziennego, wpólna zabawa czy inne aktywności ( sportowe ). Takie działanie powoduje, że dziecko ma dobrze zorganizowany czas wolny, utrwala nabyte umiejętności nie uciekając w rutynę czy nieużyteczne stymulacje i co istotne- buduje relacje społeczne ze swoją rodziną.
Wyróżnia się trzy nurty terapeutyczne;
Nurt behawioralny- zakłada ściśle określoną strukturę terapii, naukę konkretnego zachowania w poszczególnych sytuacjach, bezwzględne egzekwowania wykonywania poleceń i sowite nagradzanie preferowanego zachowania. Hasło główne w relacji terapeuta- dziecko brzmi ,,JA DECYDUJE, TY STARASZ SIĘ WYKONAĆ POLECENIE!IM CZĘŚCIEJ WYKONASZ PRAWIDŁOWO POLECENIE , TYM CZĘŚCIEJ CIĘ ZA TO WYNAGRODZĘ''
Nurt rozwojowo-stymulacyjny - główny nacisk kładzie się stymulacje poszczególnych obszarów rozwoju z zachowaniem odpowiedniej kolejności ćwiczonych funkcji i wykorzystywaniem tzn. kamieni, kroków milowych na drodze rozwoju dziecka. Sposób podejścia do pacjenta i prowadzenia z nim zajęć jest stanowczo swobodniejszy. Większą wagę przywiązuje się tu do aktywności preferowanej przez dziecko, terapeuta mniej narzuca dziecku własną wole, ale rzadziej i mniej ewidentnie nagradza. Ten sposób prowadzenia terapii jest bardziej naturalny , zbliżony do normalnego życia i kierowanej, ale swobodnej i dość jednak spontanicznej zabawy. W relacji następuje wymiana pomiędzy dzieckiem a terapeutą: ,, RAZ TY DYKTUJESZ WARUNKI WSPÓŁPRACY, RAZ JA''. KOMPROMIS.
Nurt relacji- jest sposobem oddziaływań całkowicie niedyrektywnych ze strony terapeuty. To terapeuta ub rodzic podąża za dzieckiem, a nie dziecko za terapeutą. Dziecko wprowadza terapeutę w swój świat, buduje w sobie poczucie bezpieczeństwa i przygotowuje się do wejścia w świat terapeuty poprzez silną relację społeczną. Potem role powinny się odwrócić. Tu hasłem jest hasło: ,, NAJPIERW TY RZĄDZISZ, POTEM JA ''
Z doświadczeń placówek specjalistycznych, które od wielu lat zajmują się terapią całościowych zaburzeń rozwoju i znają wszystkie trzy nurty wynika, że wybór koncepcji należy dostosować do nasilenia zaburzeń, temperamentu, osobowości i preferencji dziecka, temperamentu i osobowości terapeuty oraz możliwości organizacyjnych i finansowych systemu wsparcia. Dobry specjalista potrafi czerpać elementy z każdego z tych nurtów, żonglując nim w zależności od potrzeb chwili.
PONIŻEJ OPISY PROPOZYCJI TERAPEUTYCZNYCH
Psychoedukacja- zajęcia psychoedukacyjne to połączenie zdobyczy nauk społecznych: psychologi i pedagogiki. Zajęcia polegają na realizowaniu ćwiczeń terapeutyczno-edukacyjnych wg sfer rozwojowych: naśladowanie,percepcja( wzrokowa, słuchowa, dotykowa), motoryka mała i duża, koordynacja wzrokowo ruchowa, czynności poznawcze, komunikacja. Każda ze sfer rozwojowych obejmuje ćwiczenia, które pomagają osobą opanować poszczególne umiejętności. Przeznaczone są dla osób na różnym poziomie rozwojowym. Efektem tych zajęć jest wszechstronna stymulacja rozwoju dziecka w poszczególnych sferach, niwelowanie deficytów rozwojowych, wspierania rozwoju edukacyjnego dziecka.
Treningi poznawczo-behawioralne- zajęcia indywidualne, które mają na celu stymulację rozwoju poznawczego oraz modyfikację zachowania poprzez eliminację zachowań trudnych i wzmacnianie działań pozytywnie wpływających na współpracę dziecka z terapeutą. Często stosowana jest tu metoda behawioralna na bazie pozytywnych wspomnień, jedna z podstawowych metod edukacyjnych, stosowana głównie na początku terapii w celu wypracowania systemu kontaktu i nawiązania współpracy pomiędzy dzieckiem a terapeutą. Jest to doskonała metoda do ustrukturyzowania czynności dziecka, pokazania mu, co w danej chwili powinno zrobić, jak się zachować, jak zareagować prawidłowo w konkretnej sytuacji, pokazania mu, czego oczekuje od niego otoczenie. Bez wypracowania umiejętności współdziałania z terapeutą i wykonania na polecenie czynności celowych nie można wymagać od dziecka postępów edukacyjnych.
Komunikacja alternatywna- metoda polegająca na nauce rekompensowania braku mowy czynnej mową zastępczą w postaci symboli, znaków, bitów, obrazków.
- PIKTOGRAMY- to system komunikacji znakowo -obrazkowej przeznaczony dla osób niemówiących lub mających problemy z werbalnym komunikowaniem się. Zasada konstrukcji znaków jest czarne tło i biała figura.Dodatkowo każdy znak jest opisany w postaci wyrazu określającego treść znaku.
Logopedia właściwa- terapia mająca na celu wywołania mowy werbalnej, doskonalenie jej i rozwijanie, bogacenie słownictwa biernego i czynnego, likwidację wad artykulacyjnych. Konsultacje logopedyczne polegają na wyjaśnieniu istoty zaburzenia, jakie ma dziecko. Podczas konsultacji przekazywane są zalecenia, jak należy prowadzić terapię z dzieckiem w domu, a także materiały potrzebne do wykonania samodzielnych ćwiczeń w domu. Terapia logopedyczna dzieci niepełnosprawnych jest procesem długotrwałym, trudnym, wymagającym wielu ćwiczeń i powtórzeń. Terapia logopedyczna ma na celu przede wszystkim poprawę kompetencji komunikacyjnych( werbalnych i niewerbalnych) dzieci z autyzmem.
Logorytmika- zajęcia grupowe, które mają na celu rozwijanie umiejętności sprawnego wykonania ruchu, a co za tym idzie, wyrabianie szybkiej orientacji w czasie i przestrzeni, poprawę koncentracji uwagi, stymulowanie do sprawnego myślenia, a także kształcenie takich cech charakteru, jak zdyscyplinowanie, porządek, aktywność, poczucie, odpowiedzialność, umiejętność współdziałania w grupie, usprawnienie narządów mowy. Logorytmika jest to jedna z metod stosowana w treningu komunikacji, oparta na rytmie muzycznym i tekstach słownych zestrajanych przez muzykę i łączonych z ruchami całego ciała. Naturalny i swobodny ruch, będący obok muzyki podstawowym motywem ćwiczeń, umożliwia realizację zajęć rytmicznych ze wszystkimi dziećmi, niezależnie od ich poziomu intelektualnego czy ruchowego oraz zdolności muzycznych. Zajęcia muzyczno-ruchowe mają za zadanie przede wszystkim uwrażliwienie dzieci na zjawiska wspólne dla muzyki i mowy, tj. rytm, melodię, tempo, dynamikę i barwy dźwięku. Ćwiczenia logorytmiczne są ważnym elementem w kierowaniu ruchową, elastyczną i społeczną aktywnością dzieci, co oznacza, że wraz z rozwojem ruchowym postępuje u nich rozwój sfery poznawczej i emocjonalnej, a także wykształcają się różne formy kontaktów społecznych.
Grupowe Treningi Umiejętności Społecznych- cele ogólne zajęć to rozpoznanie problemów w zakresie umiejętności społecznych uczestników zajęć, pobudzenie motywacji uczestników do poszerzenia repertuaru właściwych zachowań społecznych, uświadamianie uczestnikom ich deficytów społecznych i aktywna praca nad nimi , zmiana zachowani na bardziej efektywne społecznie,przenoszenie uczonych umiejętności na sytuacje codzienne, które obejmuje nauka przestrzegania norm i zasad funkcjonowania w grupie. Trening ten jest priorytetowym treningiem dla osób z ZESPOŁEM ASPERGERA oraz WYSOKO FUNKCJONUJĄCYCH OSÓB Z AUTYZMEM. W trakcie zajęć pacjenci uczą się minimalizowania napięci, które pojawia się w różnorodnych sytuacjach społecznych, budowania pozytywnych relacji w grupie rówieśniczej oraz spędzenia czasu z kolegami.
Rodzinne treningi kompetencji społecznych- zajęcia, w których uczestniczą matki lub ojcowie wraz ze swoimi dziećmi.Pracują pod okiem moderatora, który wraz z rodzicami analizuje problemy w sferze komunikacji w danej rodzinie. Poprzez zestawy odpowiednio dobranych ćwiczeń eliminowane są kolejno dysfunkcje w sferze interakcji społecznych, sposobów porozumiewania się i współpracy pomiędzy poszczególnymi członkami danej rodziny.
Grupowe zajęcia uspołeczniające- przeznaczone są dla niżej funkcjonujących dzieci z autyzmem.Maja na celu: rozwijanie kompetencji społecznych, integrację z rówieśnikami, rozwijanie samoświadomości społecznej pacjenta.Dzięki prowadzonym zajęciom następuje utrwalenie własnego obrazu dziecka jako jednostki społecznej, świadomości i właściwie korzystające z uzyskanych kompetencji interpersonalnych.
Krąg sensoryczny- zajęcia grupowe mające na celu budzenie poczucie bezpieczeństwa, rytualizację jako przedsięwzięcie społeczne, poprawę i rozbudzenie umiejętności komunikacyjnych, usprawnienie wszystkich zmysłów; czucia, dotyku, węchu, smaku, wzroku, słuchu, tak by umożliwić dzieciom zintegrowane, wielozmysłowe poznanie świata. Podstawą tworzenia programu Krąg jest świat przyrody- żywiołów, barw, zapachów, smaków, wrażeń dotykowych i termicznych. Każdej porze porze roku są przyporządkowane są właściwe jej atrybuty.
Integracja sensoryczna- terapia, która ma na celu stymulacji współpracy pomiędzy poszczególnymi zmysłami pacjenta, likwidację zanurzeń prioproceptywnych, zaburzeń równowagi i poczucia ułożenia własnego ciała, leku przed wykonywaniem różnych czynności życiowych związanych z poruszeniem się w przestrzeni, ze zmianą płaszczyzn i poziomów.
SI wpływa na organizację dopływających do organizmu wrażeń, dzięki czemu są one wykorzystywane w celowym, zakończonym sukcesem działaniu. Terapia SI ma na celu wzmocnienie rozwojowych funkcji osób z autyzmem. Poprawiając integrację sensoryczną stymulujemy procesy nerwowe, leżące u podstaw tych umiejętności, a one pojawiają się w sposób naturalny jako konsekwencja poprawy funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego.
Terapia manualna na bazie materiałów płynnych i sypkich - zajęcia te mają na celu przełamania oporów autysty w badaniu świata zewnętrznego poprzez dotyk. Autyści mają w większości przypadków duża nadwrażliwość czuciową w obrębie dłoni, co jak łatwo się domyślić bardzo utrudnia im funkcjonowanie. Stosuje się więc u nich metodę polegającą na przyzwyczajeniu dłoni do kontaktu z materiałem o różnej strukturze, płynności, temperaturze czy fakturze.
Muzykoterapia indywidualna- zajęcia prowadzone w odpowiednich warunkach: cichy pokój, bez klimatyzacji, oraz innych urządzeń, które mogą wydawać rozpraszające dźwięki. Gdy występuje nadwrażliwość słuchowa, często podczas snu, odpoczynku lub relaksu włączamy muzykę. Ma ona właściwości tonizujące. Dzięki temu dziecko nie słyszy otaczającego go świata, tylko spokojną, maskującą muzykę. Do tych dzieci mówi się szeptem, aby nie sprawić im bólu, nie działać nieprzyjemnymi bodźcami. Głośne mówienie niekiedy wprowadza je w zakłopotanie, powoduje lęk. Ciche porozumiewanie się ułatwia nawiązanie kontaktu,wzbudza w dziecku zaufanie.
Terapia kreatywna- terapia sztuką, może przyczynić się do ekspansji, rozwoju, dojrzałości i stanowić siłę uzdrawiającą, gdzie jednostka ludzka kształtuje nowe jakościowo stosunki z otoczeniem. W wyniku tych procesów następuje rozwój osobowości jednostki i jego samorealizacji. Dlatego też zajęcia kreatywne mają szczególne znaczenie dla dzieci, które na stałe lub czasowo pozbawione są niezbędnych warunków do radosnego życia i pełnego, prawidłowego rozwoju.
Dogoterapia- jest jedną z metod wspomagających rehabilitację, wykorzystując psy w celu wieloprofilowego usprawnienia dzieci i dorosłych. Metodę dostosowuję się do indywidualnych możliwości i potrzeb dzieci, młodzieży lub dorosłych. Zajęcia z dogoterapii pomagają przełamać lęk przed zwierzętami i pogłębić kontakt z nimi poprzez podchodzenie do psa, głaskanie go i przytulanie się, ułatwiają też kształtowanie orientacji w schemacie własnego ciała, a także umożliwiają poznawanie budowy ciała zwierzęcia.
Equiterapia- to budowanie relacji poprzez kontakt z koniem. Pacjent poprzez zbliżenie do konia odbiera wiele bodźców; dotykowych, słuchowych, cieplnych i innych. Koń mobilizuje i nie nudzi- jest żywy i reaguje na otoczenie, wymaga od osoby niepełnosprawnej cały czas aktywności.
Hipoterapia-przejażdżki konne- to zajęcia, które mają na celu zmniejszenie zaburzeń równowagi i poprawę reakcji obronnych, zwiększenie możliwości lokomocyjnych i zapewnienie kontaktu ze zwierzęciem i przyrodą, stymulację rozwoju psychoruchowego dziecka, w tym; poprawkę koordynacji wzrokowo ruchowej, orientacji przestrzennej oraz rozeznanie w schemacie własnego ciała, zwiększenie możliwości koncentracji uwagi i utrzymania zorganizowanej aktywności, zwiększenie motywacji do wykonania ćwiczeń,rozwijanie samodzielności, zwiększenie poczucia własnej wartosci.
PAMIĘTAJMY O NAJWAŻNIEJSZYM IM LEPIEJ DOSTOSUJEMY ODDZIAŁYWANIA DO POTRZEB I MOŻLIWOŚCI DZIECKA W DANYM MOMENCIE, IM WIĘCEJ CZASU MU POŚWIĘCIMY, IM LEPIEJ ZORGANIZUJEMY MU ZAJĘCIA W KAŻDYM DNIU JEGO ŻYCIA , IM WIĘCEJ ZAOFERUJEMY ZDROWEJ MIŁOŚCI, AKCEPTACJI ALE NIESTETY I KONSEKWENCJI W EGZEKWOWANIU TEGO, CO DZIECKO POWINNO ROBIĆ, TYM LEPSZE REZULTATY OSIĄGNIEMY.
Subskrybuj:
Posty (Atom)